Ég stofnaði einu sinni leynifélag með vinum mínum. Ég man ekki lengur hvað það hét eða hverjir voru í því, bara að ákváðum þetta saman niðri í kjallara þar sem ég bjó í Fossvoginum, þar sem enginn heyrði í okkur og við lögðum mikla áherslu á að enginn fengi að vita af þessu. Tilgangur félagsins, eins og reyndar margra svona leynifélaga, var frekar óljós en gekk að hluta til út á að við gætum haft samband okkar á milli með nokkurs konar leynitungumáli sem enginn skildi.
Á þessum árum fengu allir krakkar lítinn bækling með dagatali frá Búnaðarbankanum sem hét Kompa og í þessum litla bæklingi var að finna uppskrift að dulmáli eða dulmálslykil. Þetta voru svona skrítin tákn sem stóðu fyrir bókstafi, ef ég man rétt. Mig minnir að við höfum bara sent ein skilaboð okkar á milli en hvað þau sögðu er gleymt. Þau gætu hafa verið: „Eigum við að fara í fótbolta þegar við erum búnir að fá okkur kakó og ristað brauð?“ Á dulmálslyklinum hefur þetta trúlega litið svona út: „Mú sibbú la babbú emm leff stom búbb?“
Nú hef ég ekki verið meðlimur í leynifélagi síðan þetta var fyrir fjörutíu árum síðan og ég verð að játa að ég sakna þess. Það er eitthvað svo yndislega rómantískt að senda vinum sínum leyniskilaboð, jafnvel þó að þau fjalli ekki um annað en ristað brauð.
Margir Íslendingar eru í leynifélögum. Sum eru reyndar frægari en önnur (sem við fyrstu sýn er dálítið sérstakt vegna þess að maður skyldi ætla að það væri ekki beinlínis markmið leynifélaga að vera áberandi). Þetta eru sem sagt misleynileg félög, sum hver ganga út á að hittast og ræða saman um alkóhólisma, önnur eru mannræktarfélög (sem hljómar verr en það er, þetta eru ekki félög sem rækta fólk í blómapottum) og svo eru önnur sem ganga út á að æfa fólk í ræðumennsku eða eitthvað slíkt. Ekkert þessara félaga gengur út á að ríða geit eða neitt svoleiðis (skilst mér á þeim sem til þekkja).
Sum leynifélögin eru stofnuð í kringum peninga, önnur í kringum hagsmuni eins og að útvega vinnu og verkefni, ganga með sverð án þess að nokkur hlæi að manni eða stunda BDSM en það er reyndar misjafnt hvað fólk vill fara leynt með þær kenndir sínar. Sumir vilja vera í friði í sínum kjöllurum og bakherbergjum með sínar svipur og typpaólar en aðrir vilja koma út úr skápnum með þessar kenndir og taka þátt í gleðigöngu niður Laugaveg og helst gefa út bæklinga fyrir grunnskóla með leiðbeiningum.
Sum leynifélögin ganga út á að vernda almenna hagsmuni meðlima, hvort sem það eru bændur, útvegsmenn eða útrásarvíkingar á meðan önnur leynifélög ganga kannski bara út á persónulega hagsmuni eins og framhjáhald.
Öll þessi leynifélög eiga það sammerkt að fólk sér hag í því að vera í þeim. Um leið og þau gegna ekki því hlutverki lengur, leysast þau svo að segja upp að sjálfu sér, ekkert ósvipað og leynfélagið mitt gerði. Þess vegna vildi ég óska að ég væri sjálfur í leynifélagi. Það er svo margt sem ég gæti grætt á því. Ég gæti sagt alls konar leyndó og reddað mér góðri vinnu, fengið að ganga um með sverð, fengið að tala dulmál og kannski græða peninga. Kannski fengi ég þá að hoppa um í síðkjól og æfa mig að halda ræðu og fara svo í siglingu um Karíbahafið á seglskútu sem leynifélagið ætti og svo gæti ég keypt fyrirtæki og lánað sjálfum mér fyrir því og enginn vissi neitt. Það eru engin takmörk fyrir því hvað ég gæti gert í leynfélagi. Ég bara kemst alveg á flug. Það eina sem ég myndi ekki vilja gera er að ríða geit eða svíni eins og forsætisráðherra Bretlands. Það kveikir ekki á mér á nokkurn hátt.
The post Þorsteinn Guðmundsson: Sæki hér með um í leynifélagi appeared first on Fréttatíminn.