Nýlega kom út bókin Ástarsögur íslenskra kvenna, smásagnarit sem hefur að geyma tæplega 50 aðsendar ástarsögur frá íslenskum konum. Bókin er hugarfóstur vinkvennanna Rósu Bjarkar og Maríu Lilju sem segja sögurnar rómantískar, fyndnar, flóknar, harmrænar og gleðilegar – jafn misjafnar og þær eru margar. Bjartur Veröld gefur bókina út. Þess má geta að flestar sögurnar eru skrifaðar undir nafnleynd en nokkrar kvennanna koma undir nafni og hér má lesa brot úr ástarsögu Kamillu Einarsdóttur:
Síðan gerðist það sem ég hafði óttast. Hann hafnaði mér eftir stutt kynni. Ég fékk einhver skilaboð frá honum þar sem hann reyndi að bera í bætifláka fyrir þetta og fá mig til að vorkenna sér fyrir að vera meira skotinn í annarri konu. Auk þess bullaði hann eitthvað um hvað honum þætti þetta auðvitað voðalega erfitt og gaf í skyn að ég ætti að geta skilið að hann væri talsverð hetja fyrir að slíta þessu strax frekar en að draga þetta á langinn.
Vá, hvað þetta var glatað.
Og hvað er hægt að segja við svona? Þú gerir aldrei svo lítið úr sjálfri þér að reyna að tala um fyrir einhverjum. Þú ferð ekki að gera einhverjum það til geðs að stumra yfir vanlíðan þeirra með eitthvað eins og „Ó, sorry að ég sé glötuð eða ekki einhver önnur“.
Þú getur ekki gert annað en að slökkva á tölvunni og labba út.
Mér fannst þetta svo fáránlegt. Og svo út í hött að það hefði áhrif á mig yfir höfuð. Að manneskja sem ég hafði ekki þekkt stuttu áður gæti komið mér í uppnám. En það var auðvitað minnst hann, heldur kannski meira mín eigin sjálfsmynd eða hugsanlega of miklar væntingar og von um að þetta myndi ganga upp svo ég þyrfti ekki að standa í því að fara aftur á fyrsta deit með einhverjum.
Kannski hefði þetta verið minna áfall hefði hann sagt eitthvað í þá átt að þetta hefði ekkert með mína persónu að gera, þessi klassíska lína: „Þetta er ekki þú, þetta er ég.“ En hugsanlega hefði ég ekki tekið mark á þannig klisju.
Mér fannst ég bara svo asnalega týnd og allt hitt sem höfnun kallar yfir mann: Ég væri hálfviti fyrir að hafa haldið að einhver gæti í alvöru viljað mig, ég væri vitlaus að sjá ekki hversu misheppnuð ég væri og að ég ætti jafnvel að gera öllu mannkyninu greiða og hætta að vera svona óþolandi.
En það þýðir auðvitað ekki að gefast upp fyrir svona hugmyndum og yfirleitt er alltaf einhver leið út úr ömurlegri líðan. Þú þarft bara að leita að þeirri réttu fyrir þig.
Internetið sagði mér að hlusta á innsæið eða hjartað, og þannig sjitt. Ef það væri rétt hefði ekkert annað verið í stöðunni fyrir mig en að flytja til Hondúras og helst líka að byrja með aðalstráknum í Vaginaboys. Hverjar væru líkurnar á því að ég eyddi orku í að spá í einhvern lúðalegan nágranna á sama tíma og ég væri að leiða ungan mann með grímu um stræti Tegucigalpa?
Ég endaði á að gera það sem er eiginlega alltaf það rétta í stöðunni. Hlustaði á vini mína. Þeir sögðu mér að uppskriftin að betri líðan eftir að hafa fengið höfnun væri eftirfarandi:
1. Eyða öllum kontaktupplýsingum um viðkomandi úr símanum.
2. Eyða,eðaíþaðminnstafela,tilvistþessararmanneskju á öllum samfélagsmiðlum.
3. Rifja upp allt það glataða við þennan aðila.
4. Fara svo að búa til eitthvað skemmtilegt.
Að búa eitthvað til er mjög mikilvægur þáttur. Ekki liggja og hugsa um allt sem þú sagðir og gerðir vitlaust. Ekki verða of heltekin af því að skoða myndir af viðkomandi og pæla í því hvort tvítin þeirra séu subtweet-skilaboð til þín.
Það er einnig frekar mikilvægt að láta það sem þú býrð til ekki snúast of mikið um reiði og biturð í þeirra garð.
Voodoo-dúkkur sem þú dundar þér við að aflima er til dæmis of langt gengið. En svona smá á þessum nótum er bara heilbrigt og góð losun. Eins og til dæmis að búa til death metal-lög sem heita nöfnum eins og: „Af hverju eiga allir hot fyrrverandi kærustur sem kunna að reykja sígarettur og bera fram orðið quesadilla,“ eða: „Ég vona að þú komist ekki í neinn sveskjusafa næst þegar þú ert með harðlífi.“
Ég hef aldrei verið rík af föndur- og handavinnuhæfileikum, eða raunar nokkrum skapandi hæfileikum yfirhöfuð. En það er kannski bara betra því þá þarf ég að einbeita mér svo mikið við dútlið að ég get ekki velt mér upp úr neinu öðru á meðan, eins og til dæmis því að ástarlífið sé farið í vaskinn.
Ég endaði á að búa til haug af jólakortum. Framan á þau föndraði ég myndir af morðóðum hamstri. Á myndunum var ekkert endilega verið að drepa aðeins hann, heldur allskonar random lið sem fór í taugarnar á blessuðu jólanagdýrinu. Ég bjó til lag úr æluhljóðum, já já ég veit að það er rosalega unglingalegt en mér fannst mjög skemmtilegt og geðhreinsandi að taka það upp og svo skrifaði ég niður þessa frásögn.
Eftir mjög bissý daga og nokkrar svefnlitlar nætur var ég svo alveg búin að jafna mig. Nú líður mér aftur bara venjulega. Ég veit að ég er þrátt fyrir allt ekki alslæm, ég er þakklát fyrir að ég mun losna við árlega jólakortasamviskubitið í ár og svo held ég núna að einn daginn muni ég kannski ramba á manneskju sem fer jafnvel að fyrra bragði að tala við mig um öll bókasöfnin í Ouagadougou.
The post Ástarsaga: Læsi í Burkina Faso appeared first on Fréttatíminn.