Hildur Heimisdóttir ljósmyndari og fjölskylda hennar fluttu til Frakklands fyrir rúmum þremur árum þegar maðurinn hennar var settur í verkefni þar vegna vinnu sinnar. Hildur var þá nýútskrifuð úr Háskóla Íslands sem þroskaþjálfi og lýðheilsufræðingur, með diplóma í kynfræði. Í ljósi þess að hún var ekki frönskumælandi sá hún ekki fyrir sér að fá vinnu í sínu fagi í Frakklandi. Hún ákvað því að gera það sem hana hafði alltaf dreymt um að gera.
„Ég fór að læra ljósmyndun og var farin að vinna við það áður en ég kláraði námið. Ég var þá að taka venjulegar fjölskyldumyndir, portrettmyndir og í allskonar verkefnum. Það vatt fljótt upp á sig, allt í einu var orðið brjálað að gera hjá mér og ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið,“ segir Hildur um það hvernig ljósmyndaraferill hennar hófst, þar sem við sitjum í stofunni heima hjá henni í Hafnarfirðinum, en fjölskyldan er nýflutt aftur heim frá Frakklandi og er rétt búin að koma sér fyrir.
Talaði niður til sjálfrar sín
Þegar Hildur var í lýðheilsufræðinni stúderaði hún sjálfstraust unglinga mikið og hefur sjálfstraust í raun alltaf verið henni mjög hugleikið – hvernig konur virðast oft skorta sjálfstraust, sérstaklega þegar kemur að útlitinu. Í Frakklandi ákvað hún taka vangaveltur sínar á annað stig og vatt sér í ljósmyndaverkefni með það að markmiði að efla sjálfstraust kvenna. Í upphafi var verkefnið smátt í sniðum en áður en Hildur vissi af hafði það tekið yfir allt annað sem hún var að gera.
„Ég þoldi ekki hvernig ég sjálf talaði niður til mín og ég vildi reyna að koma í veg fyrir að unglingsdóttir gerði slíkt hið sama. Ég man nákvæmlega eftir mómentinu þegar ég fékk hugmyndina að verkefninu. Ég sat í bílnum fyrir utan skólann hjá krökkunum, mér varð litið í baksýnisspegilinn og sá bara hálsinn á mér, ekki andlitið. Þá hugsaði ég með mér: „Ég er bara með ágætan háls og bringan er líka fín. Ég fékk þarna hugmynd að taka myndir af konum þar sem þær benda á þá líkamsparta sem þær elska á sjálfri sér. Fá þær til að hugsa um allt það jákvæða í stað þess að þær einblíni á staðina sem þær hata.“
Mynd/Hildur
Myndaði fáklæddar vinkonur
Hildur fékk 12 konur sem hún þekkti, á aldrinum 35 ára til 55 ára, til að taka þátt í verkefninu. „Ég fékk þær til að hitta mig í stúdíóinu mínu og sagði þeim að þær yrðu allar að finna þrjá líkamsparta sem þær væru sáttar við. Svo tæki ég myndir af þeim. Sumar voru með þetta á hreinu, enda búnar að fá smá tíma til að íhuga þetta, á meðan aðrar vissu ekki hvað þær áttu að segja. Þær gátu ekki bent á eitthvað eitt, og þær meintu það. Þær virkilega gátu það ekki. Þær voru ekki að leita eftir því að ég segði þeim það. En það fór svo að þær hjálpuðu hver annarri. Einhver hrósaði brjóstum á einni á meðan önnur hrósaði húðinni. Þetta var mjög skemmtilegt og tilfinningaþrungið verkefni,“ segir Hildur sem fann strax að hún vildi gera eitthvað meira úr þessu. Hún ákvað því að ganga skrefi lengra og fá þrjár vinkonur til að sitja fyrir hjá sér, frekar fáklæddar. „Ég vildi fá þær til að fagna sínum eigin líkama. Þær komu til mín skjálfandi á beinunum og vissu ekkert hvað þær voru að gera. Sjálf vissi ég í raun ekkert hvað ég var að gera. Þetta var alveg nýtt fyrir okkur öllum. En þetta var svo gaman að ég hugsaði með mér ef ég gæti fengið gera eitthvað eitt, þá væri það þetta,“ segir Hildur og hlær. Þarna var hún búin að leggja grunninn að sérhæfingu sinni í boudoir ljósmyndun.
Gráta yfir myndunum
Vinkonurnar voru allar mjög ánægðar með myndirnar af sér og orðið var fljótt að berast. Fyrr en varði var Hildur farin að fá fyrirspurnir um slíkar myndatökur og ekki leið á löngu þar til boudoir ljósmyndun var orðið hennar aðalstarf.
„Konur gráta oft þegar þær sjá myndamöppuna og trúa því ekki að þetta séu þær. Þær spyrja gjarnan hvort ég hafi „photoshoppað“ þær í ræmur en ég nota photoshop í litlum mæli. Ég nota aðallega birtuna og umhverfið Ef kona er með bólu þá tek ég hana í burtu en ég er ekki að breyta konunum. Mér finnst svo mikilvægt að þær sjái hvað þær eru glæsilegar.“
Mynd/Hildur
Sér þær styrkjast
Hildur segir konur af öllum stærðum og gerðum koma til sín í myndatöku og eru myndirnar oft ætlaðar í gjafir handa eiginmönnum þeirra eða kærustum. „Þetta er annars bara fyrir venjulegar konur. Mér finnst allar konur eigi skilið að fara í svona myndatöku. Og ekki bara konur, heldur allir. Mér finnst að allir eigi skilið að sjá sig í þessu ljósi,“ segir Hildur og brosir.
Aðspurð hvers vegna konur komi í svona myndatöku segir hún þær oft vilja efla sjálfstraustið eða vilji fara út fyrir þægindarammann. Vilja ögra sjálfri sér á nýjan og spennandi hátt. „Þær vita oft að þær eiga ekki að hugsa neikvætt um sig, en gera það samt. Margar hefur dreymt um þetta lengi en ekki þorað, en þær sjá aldrei eftir þessu. Þær eru oft stressaðar í upphafi, og það er mjög eðlilegt, en í lokin þá eru þær farnar að hafa skoðanir á tökunni, sem er alveg frábært. Ég horfi á þær styrkjast og fyllast sjálfstrausti á meðan ég er að mynda þær.“
Að sögn Hildar er mjög mismunandi hverju konur sækjast eftir varðandi myndirnar. Á meðan sumar vilja mjög djarfar myndir þá vilja aðrar meiri rómantík og blúndur. Hún bendir á að orðið boudoir sé í raun franskt heiti yfir búningsherbergi eða afdrep kvenna í viktoríustíl. „Ég vil því ekki segja að þetta séu erótískar myndir, þó sumar geti vissulega verið það. Stundum vefst fyrir mér hvaða orð er best að nota yfir þetta á íslensku en úti notaði ég alltaf boudoir.“
Allt breyttist eftir hryðjuverkin
Hildur er sannfærð um að markaður sé fyrir slíkar myndatökur hér á landi og er hún búin að setja upp heimasíðuna bombshellbyhildur.com þar sem fólk getur kynnt sér hvað er í boði. „Það er sama við hvern ég tala það virðast allir spenntir fyrir þessu. Ég sé markaðinn hérna heima þannig ég efast ekki um að hann sé til staðar. Ég er allavega að fara með þetta af stað á Íslandi og það er ekkert sem stoppar mig,“ segir hún og hlær. Henni finnst líka ágætt að vera komin aftur heim til Íslands, þó vissulega séu það viðbrigði. Sérstaklega hvað varðar frelsi barnanna og fleira í þeim dúr, en það var til dæmis ekki í boði fyrir þau að fara út að leika eftir skóla í París. Og það að hitta vini þurfti oft að skipuleggja með margra vikna fyrirvara.
Fjölskyldan upplifði miklar breytingar á landslaginu í París á meðan þau bjuggu úti. Það má eiginlega að tala um tímann fyrir og eftir hryðjuverk. Fyrsta eina og hálfa árið var allt öðruvísi en síðari hluti tímans. „Lífið okkar breyttist svolítið eftir þessar árásir, sérstaklega eftir árásirnar í nóvember síðastliðnum. Maður fór að óttast að gera ýmsa hversdagslega hluti, eins og bara að fara í bíó. Ég átti erfitt með að vera á stöðum þar sem margir voru saman inni í lokuðu rými því mér fannst allt geta gerst. Mér fannst reyndar náungakærleikurinn í samfélaginu aukast þó vissulega fyndi maður líka fyrir reiði og ótta. En að öllu öðru leyti þá var Frakkland alveg yndislegt.“
Mynd/Hildur
Aðalmynd/Rut