„Mig langaði rosalega mikið að sigra þetta mót. Venjulega set mér ekki þannig markmið, og kannski var þetta frekar draumur en markmið. Það voru mjög sterkir keppendur að keppa og ég vissi að það gat allt gerst. Rétt fyrir úrslit var ég búin að reikna út að ég yrði í öðru eða þriðja sæti. En þegar ég áttaði mig á því að ég væri búin að sigra þá brast ég í grát og ég trúi þessu varla ennþá. Það var bara eitt stig á milli mín og þeirrar sem var í öðru sæti,“ segir Margrét Edda Gnarr, atvinnumaður í bikinífitness, sem sigraði á dögunum fitnessmótið Nordic Pro í Finnlandi. Nú er hún komin í smá frí frá æfingum og keppni þangað til á næsta ári og ætlar hún meðal annars að nýta tímann í að fara í gott frí með kærastanum sínum, tónlistarmanninum Ásgeiri Trausta.
Var allt síðasta ár að jafna sig eftir veikindi
Það er óhætt að segja að Margrét hafi átt magnað ár í sinni íþrótt, bikini fitness. Hún hefur unnið nokkur mót og náð langt á öðrum mjög stórum. Sem er eiginlega alveg ótrúlegt í ljósi allt árið 2015 var hún að jafna sig eftir erfið veikindi sem komu upp árið árið áður.
„Ég keppti þrisvar sinnum árið 2014 en um sumarið fékk ég rosa slæma sýkingu í andlitið, kinnholusýkingu, sem kom út frá tönn. Það endaði á því að ég þurfti að fara í aðgerð út af þessu og tók mér pásu allt árið 2015 á meðan ég var að jafna mig. Ég var ekkert að undirbúa einu sinni, ég einbeitti mér bara að því að borða hollt og hreyfa mig eins og ég gat, en um leið og læknirinn minn gaf mér leyfi til að æfa aftur á fullu þá kíkti ég á dagatalið og sá hvenær næsta mót var og byrjaði að undarbúa mig fyrir það.“
Fullt af fólki öskraði nafnið hennar
Draumur Margrétar var að keppa á móti sem kallast Mr. Olympia og fer fram á haustin, en til þess þurfti hún að ná ákveðnum árangri. „Markmiðið mitt fyrir 2016 var að keppa eins mikið og ég gæti í þeirri von um að sigra atvinnumót, en maður þarf að sigra slíkt mót til að vera gjaldgengur á Mr. Olympia. Maður getur reyndar líka safnað stigum sem maður fær ef maður lendir í þremur efstu sætunum á atvinnumótum. Fyrsta mót ársins í janúar átti að vera upphitun fyrir komandi mót, en ég endaði á að sigra það,“ segir Margrét og hlær. Það er því óhætt að segja að hún hafi komið tvíefld til baka eftir veikindin. Sigurinn var líka sérlega sætur í ljósi þess að á þessu móti er oft mikið um klíkuskap og taldi Margrét því engar líkur á því að hún næði verðlaunasæti. „Ég átti bara eina vinkonu í salnum og ég bað hana um að hvetja mig áfram á ensku svo dómarnir vissu hverja hún væri að hvetja. En þegar ég stóð á sviðinu þá fór ég að heyra fullt af fólki í salnum öskra nafnið mitt, og heyrði ekkert í vinkonu minni. Það kom mér mikið á óvart að sigra og þá var ég strax orðin gjaldgeng á Mister Olympia,“ útskýrir Margrét sem hélt sig þó við planið sitt og keppti á öllum þeim mótum sem hún ákveðið að fara á. Á sama tíma kom hún sér vel á framfæri, sem er mikilvægt í þessum bransa.
„Ég keppti svo á Mr. Olympia í september og það var geggjuð upplifun. Það voru 42 keppendur í mínum flokki. Ég náði 13. sæti sem ég er alveg ágætlega sátt við, en mér fannst eiga skilið að vera ofar,“ segir Margrét en markmið hennar var að komast í topp fimmtán á mótinu. Og þar sem því markmiði var náð þarf hún að setja sér ný markmið. „Ég hef alltaf verið með markmið og drauma og nú er draumurinn að komast í topp tíu eða topp fimm á Mr. Olympia,“ segir þessi skelegga unga kona og brosir. Hún er heldur betur búin að koma sér á kortið.
Ætlaði á Ólympíuleikana
Gífurlegur metnaður og óbilandi þrautsegja hefur komið Margréti á þann stað sem hún er í dag, en hún hefur alltaf verið mikil keppnismanneskja og íþróttir af ýmsu tagi hafa legið vel fyrir henni.
Pabbi hennar, grínistinn Jón Gnarr, þreytist ekki á því að segja söguna af því þegar hann kenndi henni að hjóla. Það tók ekki nema nokkrar mínútur og eftir það þeystist hún sjálf um göturnar.
Íþróttaferill hennar hófst hins vegar í fimleikum en vegna ofvirkni átti hún stundum erfitt með að fylgja fyrirmælum og var oft farin að gera eitthvað allt annað en kennarinn sagði. Sjö ára var hún færð yfir í tækvandó. „Ég held að ég hafi verið færð í það út af aganum. Það er svo mikill agi í tækvandó. Kennarinn var mjög strangur og ég lærði mikið af honum, en þegar á leið fannst mér hann of strangur.“ Margrét fann sér því nýja íþrótt, og listdans á skautum varð fyrir valinu. „Ég var strax farin að skauta afturábak og svona og mjög fljótlega var ég farin að hugsa hvað mig langaði langaði að keppa á Ólympíuleikunum. Ég ætlaði að verða fyrsti Íslendingurinn til að keppa í listdansi á skautum,“ segir Margrét og hlær af kappseminni í sjálfri sér. Þrettán ára meiddist hún hins vegar í ökklunum og varð að hætta í skautunum.
Fljótlega eftir að skautarnir voru lagðir á hilluna lá leiðin aftur í tækvandó og heillaðist Margrét gjörsamlega af íþróttinni. Hún eyddi öllum sínum tíma á æfingum, en að hluta til var hún líka að flýja einelti sem hún varð fyrir í skólanum. Í tækvandó var hún í öruggu umhverfi sem henni leið vel í og þar voru allir jafnir.
Lögð í einelti því hún var rauðhærð með freknur
„Ég var lögð mikið í einelti þegar ég var lítil, því ég var rauðhærð og með freknur, svo var ég með risastórt frekjuskarð. Það var mikið gert grín af mér og eineltið þróaðist yfir á annað stig þegar ég kom í gagnfræðiskóla. Það varð miklu meira andlegt. Rosalega lúmskt. Sérstaklega eftir að ég fór að þyngjast,“ segir Margrét sem byrjaði að sækja í mat í kjölfar þess að foreldrar hennar skildu þegar hún var ellefu ára. Hún þyngdist töluvert á skömmum tíma en var samt alltaf í góðu formi, enda alltaf á fullu í íþróttum.
„Það situr mikið í mér þegar ég fór til skólahjúkrunarfræðings í áttunda bekk þar sem fór fram hæðar- og þyngdarmæling. Við fórum fjórar saman inn til hennar og stelpurnar sem fóru með mér voru allar vinsælar, sætar og litlar. Þegar ég steig á vigtina þá hristi hjúkrunarfræðingurinn hausinn og spurði mig hvort ég gerði mér grein fyrir því hvað ég væri þung. Þá var í kringum 70 kíló, sem ég myndi ekki segja að væri þungt. En ég var líka mjög vöðvastælt. Hjúkrunarfræðingurinn sagði að ég væri langt yfir kjörþyngd og stelpurnar gripu það strax á lofti. Svo fóru allir að hvísla þetta á göngunum. Mér leið alls ekki vel í skólanum, en ég fann aldrei fyrir neikvæðni í taíkvandó. Þar var borin virðing fyrir öllum.“
Svelti til að deyfa sig
Margrét sýndi strax framúrskarandi árangur í Tækvandó, bæði af því hún æfði eins og brjálæður og svo lá þetta vel fyrir henni. „Ég stóð mig svo vel á æfingum að mér var strax boðið að æfa með keppnishópnum og mér var sagt að ég gæti náð langt í keppnum þannig ég fór að hugsa út í Ólympíuleikana. Það hafði enginn Íslendingur keppt á Ólympíuleikunum í taíkvandó svo ég sá fyrir mér að verða fyrst. Þá var ég búin æfa í einn mánuð og keppa á einu móti,“ segir Margrét og skellir upp úr. „Ég var svo metnaðarfull í tækvandó að í níunda bekk hætti ég næstum að mæta í skólann, bæði af því mér leið illa þar og af því ég vildi helga líf mitt tækvandó. Ég æfði tveimur klúbbum og annar þeirra var í Hafnarfirði. Ég bjó í miðbænum og þegar ég átti ekki pening í strætó þá fór ég á línuskautum, sama hvernig viðraði. Þetta tók mig stundum nokkra klukkutíma.”
Það kann engan að undra að Margrét léttist töluvert á þessum tíma, en hún æfði tækvandó af kappi þangað til hún varð tvítug. Þá varð hún fyrir miklu áfalli í lífinu, sem hafði djúpstæð áhrif á hana. „Mér leið mjög illa og varð rosalega veik. Ég missti alla matarlyst og notaði svelti til að deyfa mig. Þannig var það í nokkra mánuði. Fólkið í kringum mig var farið að hafa miklar áhyggjur af mér. Ég var grindhoruð, komin niður í 47 kíló, en var vön að vera rúm 60 kíló. Þá var ég líka komin með hjartsláttartruflanir. Þegar systir mín sá mig eftir að við höfðum ekki hist í nokkrar vikur þá fór hún að gráta og það var svolítið „wakeup call“ fyrir mig.“
Þjálfarar vísuðu henni frá
Í kjölfarið sótti Margrét sér bæði hjálp hjá sálfræðingi og hjá tólf spora samtökum og þegar henni fór að líða betur fór hún að fara í ræktina. „Það var mjög ógnvænlegt að byrja aftur í líkamsrækt, ég var svo veikburða, en mig vantaði eitthvað nýtt að gera og ég vildi styrkja mig. Það var aðalmarkmiðið. En svo fór ég að taka eftir stelpum í ræktinni sem mér fannst líta svo vel út. Þær voru ekki of stæltar, en mjög tónaðar og flottar. Mig langaði að líta þannig út og fór að spyrjast fyrir um þær. Þá kom í ljós að þær voru að undirbúa sig fyrir fitnessmót. Ég vissi alveg hvað fitness var og þær sem ég hafði séð í því voru svo svakalega massaðar. En þessar stelpur voru að keppa í nýjum flokki sem var þá bikiní fitness. Ég hugsaði með mér að ég hlyti nú að geta gert þetta með minn bakgrunn í íþróttum.“
Margrét gaf sig á tal við nokkra þjálfara í ræktinni og sagði að henni langaði til keppa í bikinifitness, og helst taka þátt í móti strax eftir nokkra mánuði. Viðbrögðin voru ekkert sérlega jákvæð enda sáu þjálfarnir mjög horaða og veikburða stelpu fyrir framan sig sem virtist ekki mikill bógur í slíka keppni á næstunni. „Ég fékk að heyra að ég þyrfti svona ár til að byggja mig upp og sama hvað ég reyndi að sannfæra þjálfarana um að ég væri mjög metnaðarfull þá var enginn sem vildi taka þetta verkefni að sér.“
„Ég hafði aldrei verið þessi stelpa“
Það endaði því með að þáverandi kærasti Margrétar, sem var einkaþjálfari, gerði fyrir hana prógramm og sagði henni einfaldlega að borða eins mikið og hún gæti af hollum mat. „Hann sérhæfði sig í afreksíþróttafólki en var lítið að sér í fitness og vissi ekkert um niðurskurð og slíkt. En ég borðaði og borðaði og markmið mitt á hverri æfingu var að lyfta þyngra en síðast í þeirri von um að byggja upp vöðvamassa. Svo voru átta vikur í mót og það var að koma tími á niðurskurð. Þá kom til mín þjálfari sem ég hafði talað við í upphafi og bað mig afsökunar á að hafa vísað mér frá. Þá hafði hún verið að fylgjast með mér í ræktinni og bauðst til að hjálpa mér með niðurskurðinni. Það gekk rosa vel og ég átti mjög auðvelt með þetta. Mér leið aldrei illa. Svo steig ég á svið á fyrsta mótinu mínu og strax eftir forkeppnina var fólk farið að segja við mig að ég yrði efstu sætunum. Ég varð mjög hissa. Ég hafði aldrei verið þessi stelpa. Ég varð aldrei Ungfrú Hagaskóli og mér hafði aldrei verið ráðalagt að fara í módelbransann. Vinir mínir voru einmitt mjög hissa þegar ég tók ákvörðun um að keppa í bikinífitness.“ En líkt og flest annað sem Margrét hefur tekið sér fyrir hendur þá lá fitness að sjálfsögðu vel fyrir henni. Hún varð í þriðja sæti á sínu fyrsta móti og þá var ekki aftur snúið. „Ég fór strax að skoða næsta skref í þessu sporti og það var að gerast atvinnumaður. Það hafði enginn á Íslandi gert það. Ég sá að þarna væri tækifæri fyrir mig.“ Tveimur árum síðar, árið 2013 var Margrét svo orðinn atvinnumaður í íþróttinni, enda ekki þekkt fyrir annað en að ná markmiðum sínum.
„Nú er ég í raun búin að ná öllum markmiðum mínum þannig ég verð að finna eitthvað nýtt. Kannski finna nýja íþrótt,“ segir Margrét kímin. „Ég er bara þannig að ef ég fæ áhuga á einhverju þá fer ég „all in“. Ég pæli líka mjög mikið í öllum smáatriðum, enda margt sem þarf að huga að í þessari íþrótt. Maður þarf að hafa mjög sterkan haus. Ég dett oft í óvissuhugsanir um hvort ég geti þetta og hvort ég sé nógu flott. Spyr sjálfa mig af hverju ég sé að þessu. En ég er auðvitað að gera þetta af mér finnst þetta skemmtilegt. Þetta drífur mig áfram og gerir lífið mitt skemmtilegra. Það er ótrúlega gaman að ferðast svona mikið og ég er búin að eignast marga vini í gegnum þetta sport. Ég fæ líka að upplifa svo margt sem ég myndi ekki gera nema ég væri að keppa á þessum mótum.“
Brotin niður á hverjum degi
Eineltið sem Margrét varð fyrir sem barn og unglingur sat mjög lengi í henni og hafði mikil áhrif á sjálfsmynd hennar. Þrátt fyrir að hún hafi verið dugleg að vinna í sínum málum og hafi náð jafn langt og raun ber vitni, þá eimir enn af neikvæðum hugsunarhætti og óöryggi hjá henni.
„Ég þróaði með mér mikið sjálfshatur þegar ég var unglingur. Unglingsárin mín voru mjög erfið því það var búið að brjóta mig svo mikið niður. Það var gert á hverjum einasta degi. Ég var lengi að komast út úr þessu og spáði mikið í því af hverju allir voru svona vondir við mig. Hvað var það við mig sem var svona hræðilegt. En ég hef tekist á við þessar hugsanir í sálfræðimeðferðum og í tólf spora samtökum. Ég hef nefnilega líka metnað fyrir því að mér líði vel andlega. Ég hef þurft að upplifa mjög margt sem börn og unglingar eiga aldrei að þurfa að upplifa, en markmiðið mitt er að mér líði vel. Mig langar að vera í góðu andlegu jafnvægi. Enn þann dag í dag sýni hegðunarmynstur sem má rekja til þessa erfiða tímabils. Ég get til dæmis verið mjög félagsfælin og ef einhver horfir á mig þá fer ég oft strax að hugsa það sem eitthvað neikvætt. Þetta er eitthvað sem ég þarf að vinna í. Svo þarf ég líka bara að hafa húmor fyrir sjálfri mér,” segir Margrét og brosir.
„Ég held að hann sé tengdasonur minn“
En það er nú varla hægt að sleppa Margréti nema spyrja hana aðeins út í samband hennar og Ásgeirs Trausta sem Séð og heyrt opinberaði áður en þau sjálf vissu að þau væru saman. „Við vorum í marga mánuði að hittast án þess að það væri alvöru samband. Við vorum búin að þekkja hvort annað í viku þegar það kom í Séð og heyrt að við værum par. Þá vorum við rétt að kynnast. Fyrirsögnin var eitthvað um að Jón Gnarr væri kominn með tengdason, en við höfðum bara húmor fyrir þessu,“ segir Margrét um hvernig það var að fá svona opinbera tilkynningu um sambandið. „Pabbi var ekki einu sinni búinn að hitta hann á þessum tíma, en hann fór til Texas skömmu eftir að þetta kom í Séð og heyrt, þar sem hann var mikið spurður út í Ísland, þar á meðal hvort hann þekkti Björk. Hann svaraði því játandi, því hún er ein besta vinkona konunnar hans. Svo var hann spurður hvort hann vissi hver Ásgeir Trausti væri og svarið var: „Já, ég held að hann sé tengdasonur minn“ þannig þetta var allt mjög fyndið,“ segir Margrét sem hlakkar til að komast í gott frí með kærastanum sem er nú að leggja lokahönd á nýja plötu.
Myndir/Rut