Ferðasaga bláu kaffikönnunnar
„Mamma gaf mér þessa kaffikönnu þegar ég flutti til Reykjavíkur og byrjaði að búa,“ segir Anna sem er fædd og uppalin á Akureyri. „Á þeim tíma voru gamlir hlutir að komast í tísku svo ég fór að gramsa í geymslunni hennar og fann þessa könnu. Svo þegar ég hætti að safna bláum hlutum fór kannan inn í geymslu og var þar alveg þar til mamma flutti til Svalbarðseyrar. Þá eignaðist mamma skáp sem hana langaði að skreyta með gömlum munum svo ég bauðst til að lána henni bláu kaffikönnuna, en bara í láni. Svo þegar hún flutti í heldri manna blokk skilaði hún mér könnunni sem er aftur komin til mín. Ég helli ekki upp á í henni en hún er komin með sinn sess á heimilinu og mér þykir afskaplega vænt um hana.“
Drasl verður gull
„Einu sinni leigði ég í gömlu húsi við Njálsgötuna. Þar á háaloftinu var stútfullt af gömlu dóti sem eigandi hússins átti en enginn var að nota, en mig klæjaði auðvitað í puttana að komast yfir dótið. Svo kom upp mölur í húsinu þannig að það þurfti að úða allt svo ég bauðst til að kaupa dótið en það var engin áhugi á því. En svo þegar ég kom heim úr vinnunni einn daginn voru ruslatunnurnar stútfullar af þessu dóti. Ég bara trompaðist og var alla nóttina að gramsa í tunnunum og tína inn dót. Þetta dót kom sér mjög vel fyrir mig því ég var nýbúin að opna Fríðu frænku við Ingólfsstræti og var mjög blönk. En ég geymdi þessa einu mynd, draumkennda mynd af konu sem spilar á gítar og horfir út á haf. Hún minnir á það að eins manns drasl er annars gull.“
Ást í ramma
„Þegar ég byrjaði að kyssa manninn minn, sem er núna dáinn, þá ákváðum við að fara í þriggja mánaða ferðalag. Við lentum í Lúxemborg og vorum nýkomin inn á hótel þegar Sveinn segist þurfa að skreppa aðeins út. Svo kemur hann til baka með þennan plastramma, hann var dálítið fyrir svona „kitsch“, með passamynd af sjálfum sér í. Mér þykir að sjálfsögðu mjög vænt um þennan ramma sem fyrir mér er algjör dýrgripur. Þetta var svo rómantískt og skemmtilegt.“
Með demanta í vasanum
„Það kom oft til mín kona niður í búð. Þetta var heldri kona af ríkum ættum sem hafði munað sinn fífil fegurri og var farin að borða dótið sitt, þ.e selja undan sér allskyns muni. Einn daginn kemur hún með hálsfesti sem lætur lítið yfir sér en hún segir hana hafa verið smíðaða úr 58 demöntum og hvítagulli í New York árið 1942. Hún vildi fá dálítið mikið fyrir hana en ég trúði þessu ekki alveg en sagðist munu skoða þetta og setti hana í vasann. Svo sagði gullsmiðurinn mér að jú, þetta væru 58 demantar en öðruvísi slípaðir en gengur og gerist í dag. Ég ákvað að kaupa festina en var svo feimin við hana að ég gekk alltaf með hana í vasanum til að byrja með. En ég nota hana í dag og hún er alveg guðdómlega falleg.“
Ferðaskúlptúr
„Mágkona mín, Brynhildur Þorgeirsdóttir skúlptúristi, ákvað fyrir nokkrum árum, eftir að hafa verið með sýningu í Nýlistasafninu, að búa til ferðaskúlptúra. Verkin á sýningunni voru steypt eða úr gleri og ekkert sérstaklega meðfærileg, þung og ekki auðveld í flutningum. Svo hún gerði nokkur svona verk með hjörum svo hægt væri að leggja þau saman. Þennan skúlptúr legg ég bara saman og flyt eins og ekkert sé. Ég er ég búin að eiga hann lengi og þykir voðalega vænt um hann.“
