„Ég verð 19 ára á þessu ári og er því komin með aldur til að keppa í fullorðinsflokki, þar sem er miðað við nítjánda aldursárið. Svo var ég líka að keppa í fyrsta skipti í rúmt ár. Síðasta árið var nefnilega enginn annar keppandi á mínum aldri í mínum þyngdarflokki og ég mátti ekki keppa upp fyrir mig, fyrr en nú þegar ég hef náð tilskildum aldri,“ segir hnefaleikakonan Margrét Guðrún Svavarsdóttir úr HFR (Hnefaleikafélagi Reykjaness) sem háði sína fyrstu bardaga í fullorðinsflokki kvenna á hnefaleikamótum um síðustu helgi. Andstæðingarnir voru eldri og reyndari hnefaleikakonur, en Margrét gerði sér þó lítið fyrir og sigraði þær báðar.
Margrét, sem hefur æft hnefaleika í fimm ár, hafði beðið spennt eftir því að geta keppt á nýjan leik og horfði öfundaraugum til æfingafélaga sinna í Keflavík sem fengu verðuga andstæðinga á hinum ýmsu mótum á meðan hún sat heima og beið. „Þetta var svolítið erfitt,“ viðurkennir hún. Það var því kærkomið að komast aftur í hringinn. Síðar í febrúar fer svo fram Íslandsmeistaramót í hnefaleikum þar sem hún fær að keppa aftur og hlakkar mikið til.
Stelpur óhræddari við að prófa
Enn sem komið er eru fáar stelpur að æfa hnefaleika hér á landi og það heyrir til tíðinda að kvenkyns keppendur hafi fengist í tvo bardaga í sama aldurs- og þyngdarflokki, líkt og gerðist um síðustu helgi. Að sögn Margrétar eru vinsældirnar þó alltaf að aukast og ungum stelpum sem æfa hnefaleika í Keflavík hefur fjölgað töluvert upp á síðkastið. „Þetta fylgir svolítið auknum vinsældum annarra bardagaíþrótta þar sem íslenskir bardagamenn, eins og Gunnar Nelson, eru orðnir frægir. Stelpur eru óhræddari við að prófa og sjá að þetta er ekki eins slæmt og þær héldu,“ útskýrir Margrét.
„Ég er reyndar að keppa í allt annarri íþrótt en Gunnar Nelson en fólk spyr mig stundum hvort ég ætli að taka við af honum. Það er svipað eins og að spyrja bróður minn, sem er að æfa fótbolta, hvort hann ætli sér ekki að verða eins og einhver körfuboltamaður. Þetta er jafn ólíkt.“
Fær mikla útrás
Áður en Margrét byrjaði að æfa hnefaleika, skömmu eftir fermingu, hafði hún æft fimleika í mörg ár. Henni fannst sú íþrótt hins vegar ekki nóg skemmtileg og ákvað því að hætta.
„Yngri systkini mömmu höfðu verið að æfa hnefaleika og fannst það mjög gaman. Mig langaði að æfa eitthvað ákvað að prófa þessa íþrótt því mér þykja boltaíþróttir frekar leiðinlegar. Ég festist strax alveg í þessu, finnst þetta mjög skemmtilegt og fæ mikla útrás.“
Margrét segir það hafa verið lítið mál að skipta úr fimleikum yfir í hnefaleika þó vissulega séu þessar íþróttagreinar mjög ólíkar. „Fólk í kringum mig var reyndar mjög hissa. Ég var búin að vera lengi í fimleikum og sundi og fólki fannst skrýtið að ég færi yfir í hnefaleika. Þessar íþróttir ganga reyndar mikið út á styrk. Helsti munurinn er að hnefaleikarnir eru einstaklingsíþrótt en fimleikarnir hópíþrótt, því ég var í hópfimleikum. Nú þarf að stóla alveg á sjálfa mig til að ná langt, en ekki aðra.“
Ekki að lemja mann og annan
Áhugi Margrétar á hnefaleikum hefur lagst misvel í foreldra hennar, en þau búa ekki saman. „Þetta eru ólíkar fjölskyldur. Móðurfjölskyldan mín og fósturpabbi hafa verið mjög stuðningsrík og opin. Þau eru bara ánægð með ég hafi fundið íþrótt sem mér finnst skemmtileg. Föðurfjölskyldan er aðeins lokaðri fyrir hnefaleikunum. Ég hef verið spurð hvort ég ætli ekki að fara að hætta þessu. Eins og þau séu að vona að ég fari í eitthvað annað sem er ekki eins hættulegt. Þá bendi þeim á að fótbolti er ekkert minna hættulegur. Fólk getur alveg höfuðkúpubrotnað í fótboltaleik, eins og dæmin sanna. Ég hef allavega ekki brotnað í hnefaleikum. Ég segist heldur ekki vilja eyðileggja á mér fæturna, eins og margir fótboltamenn gera.“ Bardagakonan er augljóslega með svörin á reiðum höndum.
Það kom skólafélögum Margrétar líka í opna skjöldu þegar hún byrjaði að æfa box á sínum tíma, aðeins 13 ára gömul – þá sérstaklega strákunum. „Þetta var svolítið sjokk fyrir þá, að ég væri stelpa í boxi, sem væri frekar hættulegt.
Margrét segist stundum verða vör við að strákar og karlmenn séu hálf hræddir við sig vegna þess að hún æfir hnefaleika. „Stundum verða þeir svolítið smeykir. Ég fæ stundum að heyra: „Passaðu þig á Margréti, hún er í boxi.“ En ég held bara áfram með grínið og segist berja alla sem ég sé,“ segir Margrét og hlær. Hún tekur þó skýrt fram að það megi ekki nota hnefana að óþörfu fyrir utan æfingar eða keppni. Geri það einhver fær sá hinn sami ekki að halda áfram að æfa. „Ég er ekkert að lemja mann og annan niðri í bæ alla daga,“ segir hún og skellir upp úr.
Fær marbletti og blóðnasir
Þrátt fyrir að hnefaleikarnir séu einstaklingsíþrótt þá segir Margrét félagsskapinn mjög þéttan og góðan. „Það myndast mjög góð tengsl, bæði á milli fólks og félaga. Við sem æfum í Keflavík förum stundum inn í Hafnarfjörð og æfum með félaginu þar, sem þekkist ekki mikið í öðrum íþróttagreinum. Það eru svo fá hnefaleikafélög á Íslandi, ætli við séum ekki fimm í allt. Það eru allir vinir. Hnefaleikar eru mjög vinalegt sport,“ segir hún og hlær.
Margrét meiðist reglulega þegar hún er að berjast, en hún hefur þó aldrei slasast illa. „Ég er yfirleitt með nokkra marbletti á ýmsum stöðum, sérstaklega á höndunum. Eins og eftir mótin um helgina er ég með marblettaflóð á upphandleggjunum. Maður getur fengið glóðarauga öðru hverju en ég hef reyndar verið svo heppin að sleppa við það. Ég hef hins vegar stundum fengið blóðnasir. Það er samt ekkert hættulegt. Við erum með góm fyrir tennurnar, hjálm og hanska, þannig við ættum ekki að slasast meira en að fá marbletti og blóðnasir.“
Verja fyrst, kýla svo
Aðspurð segist hún aldrei vera vönkuð eftir æfingar, meðal annars vegna þess hve hlífðarbúnaðurinn er góður. „Þessi íþrótt er ekkert hættulegri en margar aðrar. Það eru samt margir sem halda að þetta sé alveg svakalegt og að ég sé alltaf að meiða mig, en það er ekki svoleiðis. Við leggjum líka mesta áherslu á vörn. Verja fyrst, kýla svo. Ef maður getur ekki varið sig þá hefur maður ekkert að gera með að kýla, segir þjálfarinn minn.“
Margrét hefur ekki mikið spáð í framtíðina í hnefaleikum en hana langar að minnsta kosti að halda áfram að æfa. Hún hefur aðeins verið að keppa á erlendri grundu, eins og í Danmörku og Grænlandi. Ef henni gengur vel á Íslandsmótinu nú í febrúar fær hún þátttökurétt á Norðurlandamótinu í Danmörku í apríl, sem er að sjálfsögðu draumurinn.
Myndir/Hari