Allt við líkamsbyggingu kakkalakka er óaðlaðandi
Steiney Skúladóttir leikkona
„Mér finnst allt brak í líkamshlutum ógeðslegt. Þegar fólk lætur braka í puttunum á sér eða hnakkanum . Margir gera þetta án þess að gera sér grein fyrir því hvað þetta er ógeðslegt. Ég myndi aldrei gera þetta sjálf og mér skilst að þetta eigi að vera óhollt, svo fólk má endilega hætta að gera þetta.
Allskonar ískur framkallar líka hjá mér líkamleg viðbrögð, eins og þegar hnífur rekst í þurran disk. Þá fæ ég þörf fyrir að ýta á diskinn eða nudda hann eins og til að gera hann mýkri og ekki svona staman.
Mér finnst líka ógeðslegt að fara með höndina ofan í holu þar sem er myrkur og maður sér ekki hvað er ofaní. Ég fríka út við tilhugsunina og var einhverntíma á safni þar sem þessi leikur var í boði fyrir gesti. Ég gæti ekki tekið þátt í svona, þegar þú veist ekki hver áferðin er eða við hverju eigi að búast. Að stinga hendinni ofan í eitthvað þar sem er til dæmis kakkalakki. Ég fæ hroll við tilhugsunina. Mér finnst allt við útlit kakkalakka ógeðslegt. Stærðin, fálmararnir á hausnum, áferðin og öll líkamsbygging þeirra er mjög óaðlaðandi.“
Svindlar á ömmu sinni í svefni
Gunnar Hansson leikari
„Versta martröð sem mig hefur nokkurntíma fengið, hljómar kannski ekki hættulega, en hún er svo ótrúlega óþægileg að ég get ekki lýst henni með orðum. Tilfinningin sem ég fæ þegar ég hugsa um hana er ekki ósvipuð og þegar ég hugsa um að bíta í ull, nema bara verri.
Mig dreymdi þessa martröð margoft. Hún snýst um að ég var við það að setjast í sófa sem leit út fyrir að vera ógeðslega mjúkur. Hann var alltaf blár, risastór með grófu ullaráklæði og virtist vera svona sófi sem þig langar að fleygja þér í. Nema að þegar ég settist í hann þá var hann grjótharður. Bara við það að segja þetta upphátt fæ ég líkamleg viðbrögð. Ég fæ svona ónotatilfinningu, það er reyndar alltof væg lýsing. Þetta er óþægilegasta tilfinning sem ég hef fundið.
Þegar ég hef fengið þessa martröð hef ég meðvitað reynt að vakna úr henni. Þegar ég vaknaði gat ég ekki lagst aftur á koddann því þá kom þessi fáranlega tilfinning að það sem átti að vera mjúkt var hart. Ég fæ bara inn í bein við að hugsa um þetta. Ég er til dæmis í ullarpeysu núna og mig langar bara úr henni. Svona lagað á að vera í hryllingsmyndum.
Draumurinn er alltaf nátengdur öðrum hræðilegum draumi. Þetta er eiginlega tvískipt martröð en samt órjúfanleg heild. Þá er ég að spila við ömmu mína og svindla. Ég vil það ekki en ég geri það samt og líður svo hræðilega illa með það. Þetta í bland við þennan sófa er verra en allt sem ég veit um. Þetta eru þeir hlutir sem virkilega hræða mig.“
Fæ hroll af farsinu inní pulsu
Berglind Pétursdóttir, dagskrárgerðarkona og samfélagsmiðlasérfræðingur
„Frá því að ég var svona þriggja ára hef ég fengið svona ónotatilfinningu í gegnum allt höfuðið við tilhugsunina um farsið inni í húðinni í pulsum. Ég finn til utanum allan heilann. Bara við það segja frá þessu finn ég pulsulykt í nefinu og kúgast.
Annað sem mér finnst ógeðslegt er þegar maður er ekki búinn að pússa á sér neglurnar og það er svona smá flís eða eitthvað hrjúft á henni sem krækist í bómull. Mér finnst eins og nöglin geti rifnað af eða bognað í öfuga átt. Ég er alltaf með gervineglur og finn það núna, þegar eg er ekki með þær, að mínar neglur eru alltaf að krækjast í bómull. Það er jafn ógeðslegt og að klára í töflu. Viðbjóður sem leiðir út í alla puttana.“