Þegar Tryggvi Garðarsson fann að hann var að einangrast ákvað hann að fara í klúbbinn Geysi, sem var stofnaður líkt og aðrir svokallaðir Fountain house klúbbar til að koma í veg fyrir einangrun og einmanaleika þeirra sem höfðu útskrifast af sjúkrahúsum. „Þegar maður kynnist svona athvörfum á borð við Geysi eða Hlutverkasetur þá hefur maður stað til að fara á. Þegar maður byrjar að loka sig af þá verður maður einmana en maður á ekki að þurfa að skammast sín fyrir að vera einmana. Ég fer sérstaklega á þessa staði til þess að hitta fólk.“
Evrópumet í sjálfsvorkun
Georg Jónasson segist hafa átt góða vini í grunnskóla en þegar hann flosnaði upp úr skólanum missti hann af vinunum sem flestir eru langskólagengnir í dag. „Ég fór að drekka og einangraði mig þannig. Það hættu allir gömlu vinirnir að tala við mig enda eigum við lítið sameiginlegt í dag. Það er samt einn úr þessum hópi sem ég lít á sem vin í dag. Hann hætti aldrei að hafa samband og við tölum saman nokkrum sinnum á ári. Ég get alltaf hringt í hann svo ég á hann að og svo á ég líka eina vinkonu.“
„Ég hef oft skammast mín fyrir að vera ekki eins og margir. Eins og þetta fólk sem hittist og fer í klúbba og matarboð. Ég hef aldrei verið þannig, ég hef alltaf verið einn. Ég hef verið að berjast við alkóhólisma í þrjátíu ár og finnst oftast best að liggja bara uppi í rúmi og horfa á dramatískar myndir og vorkenna sjálfum mér og gráta. Ég á örugglega Evrópumet í sjálfsvorkun,“ segir Georg og hlær.
„Ég þurfti alltaf að drekka til að hitta fólk og þá var ég hundleiðinlegur svo fólk hætti að nenna að vera í kringum mig. Ég passa mig alltaf að hringja ekki í neinn og fara ekki á facebook þegar ég er á þessum stað í munstrinu,“ segir Georg sem um þessar mundir er í bata þó að hann hafi litla líkamlega orku eftir síðasta drykkjutúr. Hann mætir í Hlutverkasetur til þess að hitta fólk því með því að hitta annað fólk finnst honum ólíklegra að hann detti aftur í sjálfsvorkun og lendi í kjölfarið á nýju kojufylleríi. „Ég var á góðum stað þegar ég ákvað að koma hingað og ganga inn í óttann, þó að ég hafi að sjálfsögðu verið skíthræddur. Ég sá fullt af fólki sem ég þekkti ekki en ákvað að fá mér samt kaffi og setjast niður. Svo var það bara allt í lagi og smám saman fór mér bara að líða vel hérna.“
Fer út í búð til að hitta fólk
Björgvin segist lengi hafa þekkt einangrunina vel. „Það er svo auðvelt að festast í einangruninni og gera hana að vana. Ég á nokkra æskuvini en vináttan hefur verið upp og ofan því ég er svo lokaður. Ég hef átt erfitt með að tengjast fólki því ég er svo félagsfælinn. Ég hef alltaf verið svona, ég man hvað mér fannst yfirþyrmandi erfitt að fara í fjölskylduboð þegar ég var lítill. Ég verð svo þreyttur andlega á því að vera innan um margt fólk. En það er allt öðruvísi að vera einn og vilja það og að upplifa einmanaleika. Mér líður betur þegar ég er einn en ég byrjaði ekki að upplifa einmanaleika fyrr en ég varð eldri. Þá byrjaði ég að hugsa til baka og rifja upp eineltið og ofbeldið sem ég varð fyrir í æsku, og þá var best að reykja bara kannabis til að sefa sársaukann. Í dag er ég að vinna í því að rækta vináttu við systkini mín og svo kem ég hingað því það er svo gott fólk hérna. Mig langar núna að koma hingað á hverjum degi. Það skiptir svo miklu máli að fara úr gamla farinu og reyna að byrja upp á nýtt. Í dag er ég farinn að geta horft í augun á fólki,“ segir Björgvin sem hefur búið sér til sína eigin aðferð til að komast úr einangruninni. „Ég fer í hverfisbúðina bara til að hitta fólk. Og þar hitti ég alltaf fullt af skrítnu og skemmtilegu fólki. Svo fer ég í Tólf tóna til að hlusta á tónlist og spjalla við fólk en þetta hefur verið mikil vinna,“ segir Björgvin og Georg tekur undir.
„Ég fer á ákveðna staði og reyni markvisst að lenda á spjalli við fólk. Í dag fór ég til dæmis í sjósund og þar hitti ég fólk sem ég lenti á löngu spjalli við. Mér sýndist allir bara mjög glaðir að fá að tala. Ég geri þetta í strætó líka. Stundum á ég erfitt með að tala en svo þegar maður er búinn að ganga inn í óttann þá er alltaf gaman að lenda á spjalli.“
„Íslendingar eru samt svo lokaðir,“ segir Björgvin. „Ég heilsa fólki oft í strætó og þá finnst mér sumir bara hugsa; hver andskotinn!“
Fólk hætt að fara í heimsókn
Eitt sem félagarnir segja hafa breyst er að fólk er hætt að fara í heimsókn. Fólk tali meira saman á netinu en augliti til auglits. „Ég hitti stundum fólk og fer að tala um fréttir en þá segist fólk bara vera búið að heyra þetta allt á Facebook. En mér finnst allt öðruvísi að tala við fólk á Facebook,“ segir Björgvin.
„Í dag fer fólk ekkert í heimsókn án þess að hringja á undan sér, hér áður fyrr mætti maður bara og gekk inn án þess að hringja bjöllunni,“ segir Trausti. „Það þarf að vinna í að halda vinskapnum við. Það er sjaldnast þannig að vinir hafa sama áhugamál. Við erum öll ólík, það fer ekkert allur vinahópurinn í sama námið og þess vegna fer fólk í sitthvora áttina.“
Getur verið einmana í hópi fólks
Hvað með áhugamál, er það sniðug leið til að kynnast fólki?
„Já, það er gott að hafa áhugamál því þá hefur maður eitthvað til að hlakka til. En fólk sem er mjög fast í einmannaleika er mjög líklega búið að koma sér frá öllum áhugamálum. Finnst það vera tímasóun frekar en annað,“ segir Georg.
„Já, það finna sér margir áhugamál sem eru búnir að tapa gömlu vinunum En tómstundir eru dýrar, það hafa ekkert allir efni á að vera í golfi,“ segir Trausti sem ákvað að skrá sig í hjólaklúbb því hann hefur mjög gaman að hjólreiðum. „Ég hitti þar fólk einu sinni í viku og ég þetta er stórskemmtilegt. En vandinn með áhugamálin er að það hafa ekkert allir efni á að ástunda áhugamál. Ég hefði til dæmis alveg áhuga á því að fara í golf en ég hef bara ekki efni á því. Það kostar 70.000 á ári að vera í Golfklúbbi Reykjavíkur. Ég væri líka til í að vera í skotfélagi en byssur eru rándýrar. Svo gæti ég hugsað mér að vera í sprikltímum, þeir eru dásamlega skemmtilegir.“
„Já, ég hef líka reynt það en maður er dáldið einn þar líka,“ segir Georg. „Ef þú ert ekki með neinn með þér þá ertu bara aleinn innan um fullt af fólki. Ég finn fyrir raunverulegum einmanaleika þegar ég er nýbúinn að vera með fólki og það er ekkert annað framundan en að fara heim. Svo opna ég dyrnar heima og það er bara ekkert. Þegar mig langar að eiga samskipti við einhvern en hef ekki möguleika á því, þá verð ég raunverulega einmana. Það gerist ekkert svo oft fyrir mig í dag en þegar það gerist þá er það rosalega óþægileg tilfinning. Það er erfitt að vera aleinn þegar maður er ungur en það venst með aldrinum, þá er maður kominn með reynslu til að bara sitja og hlusta á lífið.“