***
Gildran
Lilja Sigurðardóttir
JPV-útgáfa 2015
Það vantar ekki aksjónina í nýjustu sakamálasögu Lilju Sigurðardóttur, Gildruna. Strax á fyrstu síðu erum við stödd í miðju kókaínsmygli sem endar í lesbískum ástaleik með milliköflum um barn sem saknar mömmu sinnar og tollvörð í vígahug. Þar með er tónninn sleginn og það er hvergi slakað á, á þeim rúmlega 300 síðum sem á eftir fylgja. Hver æsiatburðurinn rekur annan en á milli koma angurværir kaflar um gamlan mann sem horfir á konuna sína hverfa æ lengra inn í myrkur Alzheimer-sjúkdómsins og söknuð barnsins sem faðirinn hefur beitt brögðum og sterkri stöðu sinni innan efstu laga fjárlagaheimsins til að meina móðurinni að umgangast nema aðra hverja helgi. Inn í allt saman fléttast svo rannsókn sérstaks saksóknara á meintum innherjasvikum í stórum banka korteri fyrir hrun og til að þetta smelli nú allt saman er ein þeirra sem hefur réttarstöðu sakbornings í því máli ástkona fyrrnefnds kókaínsmyglara sem einnig er móðir títtnefnds barns. Þetta er meiri háttar flækja.
Úr öllum þessum þráðum spinnur Lilja sterka sögu, þótt spennan sé nú töluvert minni en auglýsingar forleggjarans halda fram. Það er nánast bara ekki nokkur spenna í sögunni, en það skiptir ekki öllu því í grunninn er þetta ástar- og örlagasaga aðalpersónunnar Sonju, sem neydd er út í kókaínsmyglið með hótunum um að annars verði syni hennar gert mein. Glæpaelementið er nánast aukaatriði í þeirri sögu.
Persónusköpun er með miklum ágætum í flestum tilfellum, flestar persónur þrívíðar og trúverðugar, nema náttúrulega dópsalarnir sem Lilju, eins og reyndar fleiri íslenskum höfundum, virðist ganga illa að gæða mannlegum eiginleikum. Þeir eru óttalegar steríótýpur.
Sterkasti þráður bókarinnar er samskipti móður og sonar og í öðru sæti er vonleysi gamla mannsins sem er að fara á eftirlaun og sér ekki fram á neitt sem gefur lífinu gildi þegar vinnunni sleppir eftir að konan hættir að þekkja hann. Ástarsamband kvennanna tveggja er töluvert ótrúverðugara, þótt vissulega megi kíma yfir vandræðagangi bankakonunnar sem vill frekar fara í fangelsi fyrir innherjaviðskipti en að nokkur komist að því að hún sofi hjá konu.
Helsti galli bókarinnar er hversu snemma í sögunni lesandinn sér í gegnum plottið og uppgötvar hver „vondi kallinn“ er, en upp á móti því vegur hversu marghliða persónurnar eru, hér er enginn alvondur eða algóður, réttlætið er teygjanlegt hugtak og þrátt fyrir dálítið yfirdrifna þætti eins og mannát tígrísdýrs í dópsalahúsi í London er sagan trúverðug og speglar vel þann siðferðisbrest sem íslensk þjóð varð að bráð í góðærinu þegar allt snerist um að skara sem mestan eld að eigin köku. Virkilega hressandi lesning.
The post Kókaín, innherjasvik, lesbíur og spilltir tollverðir appeared first on Fréttatíminn.