Jón Ágúst Þórunnarson varð fyrir félagslegri útskúfun í handbolta fyrir að vera hinsegin. Í búningsklefanum var hann skotmark ósvífinna ummæla og ásakana. Eftir því sem liðið fjarlægðist hann meira því minna fékk hann að spila. Jón Ágúst kallar eftir skýrri stefnu og aðgerðum frá ÍSÍ í jafnréttismálum.
„Ég var aldrei settur í liðið og var látinn sitja á bekknum á æfingum. Ég var útskúfaður af liðinu mínu og þjálfarinn tók þátt í því,“ segir Jón Ágúst Þórunnarson, tvítugur menntaskólanemi. Undanfarin ár hefur Jón Ágúst tekið þátt í jafningjafræðslu Samtakanna ’78 en hann öðlaðist nægan frítíma þegar hann lagði handboltaskóna á hilluna. Alla tíð hefur Jón Ágúst heillast af íþróttum og reyndi fyrir sér í ýmsum greinum. „Ég valdi að einblína á handboltann því hann er stundaður á veturna. Ég er skilnaðarbarn og varði miklum tíma sumarsins úti á landi hjá pabba svo það hentaði best.“
Jón Ágúst æfði handbolta hjá íþróttafélaginu HK og segir fyrstu árin hafa gengið vel. „Ég var með þeim bestu, ég er tveir metrar á hæð svo það var minn styrkleiki. Ég nældi mér í dómararéttindi og þjálfaréttindi svo handboltinn átti mig allan. Í dag get ég ekki fylgst með handbolta vegna saknaðar, ég vil bara hlaupa út á völlinn og spila með. Ég fylgist hinsvegar með flest öðrum íþróttum.“
Hlærð með eða hent út
Þegar Jón Ágúst komst í þriðja flokk var hann í tíunda bekk í grunnskóla og segir stemninguna í búningsklefanum verða grófari. Brandararnir voru á hans kostnað, karlremba ríkti og hópþrýstingur. „Þeir karlar sem hafa stundað íþróttir vita að ákveðin klefamenning ríkir, ég veit ekki hvernig það er hjá stelpunum en ég get aðeins talað fyrir mína upplifun. Það er sífellt verið að grínast á kostnað annarra og stundum er farið svo langt yfir strikið að það var ómögulegt að þykjast hafa húmor fyrir því. Það eru rassskellingar, verið að kommenta á kynfæri manns, homma- og kerlingabrandarar. Hinsegin fólk er ekki eina skotmarkið heldur líka útlendingar og fólk sem er annarrar trúar.“
„Búningsklefinn er heimur út á fyrir sig. Þar er stemning sem sést ekki í skólanum, þar er oftast einhver sem hefur stjórn á hlutunum. Í klefanum þá ertu annaðhvort með eða ekki, ef þú ætlar að vera hluti af liðinu þá tekur þú þátt í stemningunni á kostnað annarra. Það er ekki nóg að vera góður á vellinum, til þess að vera í liðinu þarftu að vera hluti af hópnum. Mér var einfaldlega bolað út og það ríkti algjör þöggun yfir því. Ég reyndi að leita til þjálfarans en það skilaði engu. Sá sem bregst ekki við einelti er þátttakandi í einelti, þjálfararnir vissu alveg hvað var í gangi. Þess vegna talar enginn um þessi málefni af ótta við að vera hent úr hópnum og í kjölfarið vera settur á bekkinn. Aðeins núna get ég tjáð mig opinberlega um þessi málefni því ég er hættur í handbolta.“
Ásakaður um að stara
Jón Ágúst lýsir síðasta ári grunnskólans sem erfiðum tíma í sínu lífi. Með honum í skóla voru strákar úr handboltanum sem gerðu honum lífið leitt í klefanum í skólasundi. „Strákur úr handboltanum ásakaði mig um að horfa á sig því hann vissi að ég væri hinsegin. Það var auðvitað algjört bull en hann ætlaði að ráðast á mig. Ég er heppinn að vera hávaxinn og mikill íþróttamaður svo ég varð lítið fyrir líkamlegu ofbeldi á skólagöngunni og í þessu tilfelli þá labbaði ég bara burt.“
„Í menntaskóla hætti þjálfarinn að leyfa mér að spila nema einstaka sinnum í stöður sem hentuðu mér ekki. Að lokum var ég settur á bekkinn á æfingum líka. Yngri strákar úr öðrum flokkum voru kallaðir til að fylla æfingarnar því það vantaði mannskap á meðan ég var látinn horfa á. Á þeim tímapunkti hætti ég að vilja mæta, ég var ekki tilbúinn til þess að fórna öllum mínum tíma í það að horfa á æfingar fimm sinnum í viku. Þetta var særandi og mjög erfiður tími því ég á mjög erfitt með höfnun. Ég þekki fleiri aðila sem hættu vegna sömu ástæðu og ég, íþróttafólk sem átti framtíðina fyrir sér.“
ÍSÍ þarf að fræða
Fræðslustarf á vegum ÍSÍ um fjölbreytt jafnréttismál segir Jón Ágúst vera nauðsynlegt fyrsta skref. Þjálfarar til jafns við íþróttafólk þurfa á fræðslu að halda. „ÍSÍ þarf að marka sér skýra stefnu í þessum málefnum og þróa sjálfbært fræðslustarf fyrir þjálfara og íþróttafélög. Það er ekki hægt að treysta á skólana eða félagasamtök í þessum málum, það verður að koma skýr afstaða frá ÍSÍ. Tölfræðin gengur ekki upp, að það sé enginn hinsegin í karladeildum íþrótta. Fólk þorir ekki að stíga fram af ótta við útskúfun. Ef þú sýnir að þér sé misboðið, sýnir veikleika, þá ertu ekki lengur með.“
Jón Ágúst hefur í nægu að snúast en hann útskrifast af íþróttafræðibraut í vor og sinnir fræðslustarfi samhliða því. Hann getur vel ímyndað sér að taka þátt í fræðslustarfi íþróttafélaga í framtíðinni. „Ég hef trú á því að hlutirnir geti breyst en til þess þurfum við að horfast í augu við vandamálið. Það eiga ekki fleiri að hætta í íþróttum fyrir það eitt að vera öðruvísi.“
The post Búningsklefinn er heimur fordóma appeared first on Fréttatíminn.