„Fyrir þrettán árum síðan klifraði ég upp í ljósastaur á djamminu og kom öfugur niður. Ég hálsbrotnaði og skaddaðist á mænu, með þeim afleiðingum að ég lamaðist fyrir neðan axlir og hef verið í hjólastól síðan,“ segir Rúnar Björn Herrera Þorláksson. Rúnar var tuttugu og eins árs gamall og bjó á Sauðárkróki þegar slysið átti sér stað. Hann flutti til Reykjavíkur því það voru engin úrræði í boði fyrir hann fyrir norðan.
„Það var dálítið erfitt að fara frá vinunum og sambandið hefur dalað. Það dalaði samt fyrst og fremst vegna þess að mér fannst svo óþægilegt að þurfa alltaf að stóla á aðstoð vinanna við allt. Fyrst eftir að ég lamaðist var ég með hefðbundna þjónustu en árið 2012 fékk ég NPA, notendastýrða persónulega þjónustu, og þá umbreyttist líf mitt til hins betra. NPA er virkar þannig að sveitarfélagið metur hversu mikla þjónustu ég þarf og verðmetur það. Sveitarfélagið lætur mig svo hafa fjármagnið svo ég geti sjálfur séð um að ráða aðstoðarfólk. Ég ræð þá sjálfur hver aðstoðar mig, hvenær ég fæ aðstoðina og hvar hún veitt. Þetta þýðir að ég er ekki lengur bundinn við heimilið. Mér leið dálítið eins og í stofufangelsi áður, eins og ég væri útrásarvíkingur með ökklaband. Í dag bý ég aftur á móti í leiguíbúð með kærustunni minni.“
Image may be NSFW.Clik here to view.
„Ég hef alltaf verið frekar jákvæður en mér fór samt að líða mun betur eftir að ég fékk þessa þjónustu, aukið sjálfstæði lætur manni líða betur. En það er erfitt að horfa upp á vini sína búa enn við svona skertar aðstæður,“ segir Rúnar sem ákvað að hann yrði að gera eitthvað í málunum. Hann er garðyrkjufræðingur að mennt en næstum allur hans tími fer í að vinna að félagsstörfum í þágu fatlaðra. Hann byrjaði að blogga fyrir nokkrum árum en stofnaði svo í fyrra facebook-síðuna Ævintýri Rúnars þar sem hann deilir hinum ýmsu uppákomum úr lífi sínu. „Það er ekki oft sem ég verð mjög dapur þó að það komi stundum fyrir. Ég tekst á við hlutina með húmor og jákvæðni, það hefur alltaf verið minn stíll. Mér finnst gaman að vera á lifi og yndislegt að fylgjast með öllu í kringum mig. Lífið er svo spennandi. Ég byrjaði á því að blogga en færði mig svo yfir í vídjóin og finnst það áhrifaríkara. Það er miklu skemmtilegra að rugla fyrir framan myndavél en að vera með áhyggjur af stafsetningarvillum,“ segir Rúnar og hlær.
Rúnar segist fyrst og fremst hafa stofnað Ævintýri Rúnars til að sýna fram á hvernig líf hans breyttist í kjölfra NPA þjónustunnar. „Ég er að gera allskonar hluti en er ekki lengur bara bundinn við stólinn heima hjá mér. Ég get látið drauma mína rætast og hef ferðast um allan heim, frá Asíu til Ameríku, og geri allskonar hversdagslega hluti sem ég gæti ekki gert ef ég væri fastur heima. Ég er líka lamaður í höndunum svo ég þarf í raun aðstoð við allt, en ég er ekkert hræddur við að ferðast þó það geti fylgt því ákveðin óvissa og áhætta. Það er allt hægt með réttu tækin og góða aðstoð.“
„ Reykjavíkurborg ákvað að gera NPA samninga við 15 manns en í þrjú ár hafa ekki verið gerðir fleiri samningar, þó það sé í lögum um málefni fatlaðs fólks að það eigi að gera þetta. Samband sveitarfélaga og ríkið eru enn að rífast um einhverjar krónur til og frá en þessir einstaklingar geta ekki beðið eftir þessu lengur. Fyrir fatlað fólk í minni stöðu er miklu mikilvægara að fá rétta aðstoð heldur en einhvern tíu þúsund kall í veskið. Ef við komumst ekki út úr húsi höfum við ekkert við peninga að gera.“
Clik here to view.
