Forstöðukona á barnaheimili þarf að gefa hundrað manns að borða þrisvar á dag, fyrir 30 þúsund krónur.
Braskarar dusta rykið af úreltu borgarskipulagi frá því fyrir hrun og reikna út að það eigi að greiða þeim mörg hundruð milljónir fyrir að leyfa gömlum húsum að standa. Af því það væri vel hægt að byggja hótel í staðinn. Eða bara eitthvað annað.
Öryrkjar og sjúklingar selja lyfin sín á Facebook til að eiga fyrir mat og húsaleigu. Einhvers staðar í myrkrinu, í skarkala helgarinnar, hnígur ungur maður niður fyrir utan veitingahús eftir of stóran skammt af verkjalyfi og félagi hans reynir að blása í hann lífi.
Þetta er bara brot úr síbyljunni úr fréttum vikunnar en úr því má lesa hvað það virðist vera flókið að skapa hérna samfélag fyrir alla.
Sérstaklega þar sem stjórnmálamennirnir, sem eiga að skapa reglurnar í sambúðinni, segja sjálftöku bankamannanna siðlausa. Þeir segjast elska gömul hús, börn og öryrkja og fátt vilji þeir meira en standa vörð um okkur öll og gæta þess að við getum haft gömul hús og fallega náttúru í kringum okkur þegar við viljum. Og nema hvað?
Auðvitað er eitthvað að þegar fáeinir starfsmenn í eignarhaldsfélagi Kaupþings geta skipt á milli sín 1500 milljónum en ekki eru til peningar til að gefa smábörnum almennilega að borða. Lítil börn sem feta hikandi fyrstu skrefin á skólagöngunni, með trúnaðartraust í augum og bakpokana á bakinu. Eru þau ekki það verðmætasta sem við eigum? Eru stjórnmálamennirnir kannski verðmætari? Er það þess vegna sem við niðurgreiðum fyrir þá góðan og hollan mat en ætlumst til að börnin borði þrisvar á dag fyrir 300 krónur?
Hælisleitendur eru sendir úr landi í kippum, ungir, gamlir, ófrískar konur, börn og jafnvel fársjúkt fólk. Mannúðin kostar peninga. Inn eru fluttir erlendir verkamenn til að vinna fyrir lág laun og búa í vinnubúðum. Það þarf að halda vélinni gangandi.
Landspítalinn sendir innheimtulögfræðinga á skjólstæðinga sína til að rukka fyrir veitta þjónustu á geðdeild. Það vantar peninga til að reka spítala og sjúklingar fá ekki liggja þar. Þeir eru sendir fárveikir heim og unglingum í sjálfsvígshættu er vísað út á götu. Á meðan liggja milljarðar ríkasta fólks landsins á aflandsreikningum og þrír ráðherrar þurfa aldrei að sýna fram á svart á hvítu hvort þeir notuðu sín aflandsfélög til að svíkja undan skatti líkt og þorri þeirra sem eru í sömu sporum.
Það ríkir leynd yfir fjármálum þeirra sem einstaklinga.
En þeir elska samt sjúklinga og vilja reka heilbrigðiskerfi fyrir alla. En þetta kostar bara svo mikið af peningum. Róm var ekki byggð á einum degi og allt það. „Af hverju er heilbrigðiskerfið svo heilagt að ekki megi taka áhættu og finna upp á einhverju nýju ef það heitir velferð og heilbrigðiskerfi,“ spyr borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins sem vill verða þingmaður og setur sig í stellingar. Já maður spyr sig. Það er auðvitað líka kominn verðmiði á sjúklinga. En bara suma. Hinir eru ókeypis og bráðum vill þá enginn.
Hvarvetna blakta verðmiðarnir í golunni. Það kostar að leyfa ám að streyma, að leyfa hverum að bulla, að leyfa gömlum húsum að standa og sólinni að skína. Það kostar peninga að elska. Og það kostar peninga að gefa litlum börnum að borða.
Og útgerðarmenn réðu sér nýjan framkvæmdastjóra í vikunni. Einu sinni var hann talsmaður þess að ekkert væri athugavert að láta almenning borga auðmönnum peninga fyrir að horfa á fallega náttúru. Nú er hann orðin talsmaður þeirra auðmanna sem vilja veiða fiskinn í sjónum án þess að borga markaðsverð til almennings.
Alls staðar rekur almenningur sig á ómöguleikann og ósýnilega veggi reiknimeistara kapítalismans þegar kemur að því sem skiptir máli. En þegar útgerðarmenn slá eign sinni á fiskinn í sjónum og kallaklíkan í Kaupþingi ætlar að skipta á milli sín 1500 milljónum halda engar girðingar. Í raun gæti maður haldið að það væri vegna þess að þetta fólk væri það verðmætasta sem við eigum.
En í raun er það öfugt.
Við erum það verðmætasta sem það á. Með nægum fagurgala verður bráðum hægt að rukka okkur líka fyrir andrúmsloftið sem við drögum að okkur.
Þóra Kristín Ásgeirsdóttir