„Ég ólst upp í mjög klassískum ballettskóla. Þú sem dansari þarft að berjast við að halda niðri kílóunum og fá gagnrýni alla daga. Maður er aldrei nægilega góður og aldrei nægilega grannur. Það er mjög erfitt fyrir barn að fara í gegnum kynþroskann í þessum geira, ég var alltaf mjög ástríðufull og komst í gegnum þetta en þróaði með mér lystarstol mjög snemma. Ef ég get gefið eitthvað áfram af þessari reynslu þá væri það frábært,“ segir Sandrine Cassini, ballettkennari hjá Kramhúsinu.
Sandrine flutti til Íslands fyrir nýtt upphaf og fyrsta manneskjan sem hún kynntist var Flamingo-kennari við Kramhúsið, Jade Alejandra P. De Ávila. „Alejandra sagði mér frá hugmyndinni sinni að blanda saman ballett og Faminco sem var eitthvað sem mér hefði aldrei dottið í hug. Við ákváðum að reyna ná til unglinga til að deila reynsluheimi okkar beggja því þeir eru mjög ólíkir.“ Að sögn Alejöndru eru unglingar opnari fyrir nýjungum og því auðveldara að hafa áhrif á líf þeirra en fullorðinna. „Markmiðið var að kenna dans í þeim tilgangi að ungt fólk gæti nýtt það sem það lærir og tekið með sér í gegnum lífið. Við viljum kenna ungu fólki hugmyndir um jákvæða líkamsvitund. Þetta er tækifæri mig sem kennara að finna nýjar leiðir til að vera skapandi í kennsluaðferðum og að koma með eitthvað jákvætt inn í samfélagið. Ég held að þetta sé í fyrsta skiptið sem eitthvað svona hefur verið gert á Íslandi,“ segir Alejandra.
„Fólk tengir oft ballett við ákveðnar klisjur sem eru í mörgum tilfellum sannar, að þú þurfir að hafa ákveðinn líkamsvöxt. Ég vil að unga fólkið fái að upplifa ballett á skemmtilegan hátt, að það finni fegurðina í ballettinum en ekki ótta við að vera ekki nægilega góður,“ segir Sandrine. Þegar Sandrine var 18 ára flutti hún til San Fransisco til að dansa með flokki þar úti og kynntist þar nýjum aðferðum þegar að kemur að dansi. „Þarna lærði ég mjög margt í sambandi við líkamsvitund og vann mikið að því að læra aðferðir til að sætta sig við sjálfan sig og hver maður er. Fegurð þarf ekki að þýða að þú verðir að vera á forsíðu tískutímarits, það er bara klisja. Að tjá listina, ástríðu og tilfinningar sínar er fegurð og gerir þig fallegan í stað hins fullkomna líkama sem samfélagið pressar á okkur að hafa. Allir ættu að geta dansað og fegurðin kemur að innan.“