Þeir þjást svo sannarlega ekki af framtaksleysi, eldri borgararnir á Raufarhöfn, sem hafa síðastliðið ár verið að gera upp gamalt smíðaverkstæði og íbúðarhús í bænum, upp á eigin spýtur, til að nýta undir félagsaðstöðu. Til stóð að rífa húsið, sem í daglegu tali er kallað Breiðablik, en formaður félags eldri borgara á Raufarhöfn, Helgi Ólafsson, kom í veg fyrir það, enda vel hægt nota húsið eftir smá yfirhalningu.
Vildu ekki þurfa að taka til
„Við stofnuðum þennan félagsskap fyrir þremur, fjórum árum og komum þá saman í því sem við kölluðum dvalarheimili aldraðra, sem heitir Vík. En þar var ekkert hægt að gera annað en að spjalla saman, þannig við fórum að spá í það hvort við gætum fengið eitthvert húsnæði hjá sveitarfélaginu. Okkur var boðið húsnæði í grunnskólanum en við vorum ekki sátt við að ef við ætluðum að föndra eitthvað, að þurfa að taka til eftir okkur í hvert skipti,“ útskýrir Helgi, en félagsskapurinn sem um ræðir er að sjálfsögðu félag eldri borgara á Raufarhöfn sem telur 22 meðlimi, eða rúmlega tíu prósent bæjarbúa í einum nyrsta byggðakjarna landsins.
100 þúsund krónur frá þeim sem byggði húsið
Helgi dó hins vegar ekki ráðalaus þegar hópurinn sá fram á að grunnskólinn hentaði þeim ekki. „Það kom upp í huga minn að það stæði til að eyðileggja og rífa niður hús sem heitir Breiðablik. Ég var kjörinn til þess að ræða við sveitarstjórnina um þetta og það varð að munnlegu samkomulagi að við mættum yfirtaka húsið. Þetta er því eiginlega hústaka hjá okkur,“ segir Helgi og hlær.
„Sveitarstjórinn var settur í að ræða betur við mig og hann var sammála því að það væri glórulaust að rífa þetta hús. Enda væri þetta fínasta hús, þannig séð. Úr varð því munnlegt samkomulag okkar á milli, að sveitarfélagið Norðurþing skaffaði efni í viðgerðir og viðhald á húsinu. En við myndum sjá um vinnuna. Þetta samkomulag stendur enn og gengur vel.“ Þá sér sveitarfélagið um allan rekstur hússins, greiðir hita, rafmagn og annan kostnað.
En þeim barst einnig óvænt peningagjöf frá velvildarmanni sem er annt um að húsið fái að standa, af ærinni ástæðu. „Hann Geir Ágústsson, sem byggði þetta hús, hann flutti til Reykjavíkur árið 1974, og þegar hann frétti að við hefðum stoppað það af að húsið yrði rifið, þá sendi hann okkur hundrað þúsund krónur í endurbygginguna. Hann var svo ánægður með að húsið fengi að standa.“
Búið að skipta um sex glugga
Meðlimir félagsins kalla ekki allt ömmu sína. Þau hafa gengið í öll verk sjálf og tekið til hendinni, bæði innanhúss og utan. „Ég er 87 ára svo ég er rétt um fermingu,“ segir Helgi og skellir upp úr. Hann segir það lítið mál fyrir þau að sinna viðhaldinu þó þau séu flest komin af léttasta skeiði.
„Nú standa leikar þannig að við erum búin að setja sex nýja glugga í húsið, sem einn af félögunum smíðaði, Jóhann Þórarinsson. Hann starfaði sem smiður. Við karlmennirnir í félagsskapnum gengum svo frá gluggunum í húsið. Við eigum eftir að skipta um þrjá glugga og erum búin að fá meira efni í það. Það bíður vorsins að fara í það verkefni.“
Nauðsynlegt að koma saman
Þau sitja þó ekki auðum höndum í vetur, enda komin með draumastöðuna sína undir ýmis konar félagsstarf. „Við föndrum þarna í húsinu. Brjótum niður flísar og búum til mósaíkmyndir. Konurnar prjóna og hekla og svo er spilaklúbbur þarna í herbergi sem við köllum spilavítið. Svo er að sjálfsögðu spjallað í einu herbergi.“ Í húsinu er einnig fullkomið eldhús, að sögn Helga og tvö klósett, sem koma sér vel. Hann segir frábært fyrir eldra fólkið að hafa svona góða félagsaðstöðu. „Þarna hefur hver sitt borð og getur staðið upp frá því án þess að taka til. Þessi aðstaða breytti öllu fyrir okkur til að geta þrifist sem félag. Þetta er dásamlegur félagsskapur, að okkur finnst. Þetta lengir áreiðanlega lífið okkar, umfram það sem eðlilegt er.“
Saman í áttatíu ár
En það er stórt verkefni framundan í viðhaldi hússins, sem Helgi á eftir að ræða um við sveitarfélagið. „Það þarf að skipta um þak á húsinu. En ég er viss um að það samkomulag mun takast vel,“ segir Helgi vongóður.
Þau hyggjast þó fá utanaðkomandi aðstoð við það verkefni, enda líklega full viðamikið fyrir félagsmenn.
Í hópnum eru langflestir bornir og barnfæddir Raufarhafnarbúar. Þau þekkjast því öll vel og hafa farið í gegnum lífið saman. Gamlir kunningjar og vinir sem hafa lifað tímana tvenna. „Við erum búin að vera saman í áttatíu ár, stór hluti af okkur. Það skiptir öllu máli á svona stað að hafa eitthvað að gera. Það er lítið við að vera. Fólk er glatt með að geta komið saman. Við hittumst alltaf á þriðjudögum. Það er fastur mætingartími en svo hefur hver félagi lykil af húsinu og getur farið þangað inn í sitt föndur. Þetta hefur gengið mjög vel og allir óskaplega ánægðir með þennan félagsskap. Það er alveg nauðsynlegt að þetta fólk komi saman.“
