„Ég vonast með þessu til að fötlun verði normalíseruð. Að hætt verði að líta á fatlað fólk sem sjúklinga eða grey, heldur bara venjulegt fólk. Hluti af þessu er að opna umræðuna því margir vita ekki hvernig það á að tala við fatlað fólk.“ Það kom Ingu sjálfri á óvart hve margir sendu henni spurningar. „Mér finnst augu fólks vera að opnast. Fólki fannst til dæmis eðlilegt að það væri ekki aðgengi fyrir fatlaða en er núna farið að tala um það.“ Fréttatíminn fékk leyfi til þess að birta nokkur af svörum Ingu.
Er dónalegt að spyrja fólk afhverju það er í hjólastól ?
„Ég myndi ráðleggja að spyrja aldrei nema þekkja manneskjuna mjög, mjög vel. Og þá sérstaklega ekki „Hvað kom fyrir?“ Það getur verið þreytandi og sárt að þurfa endalaust að segja frá slysi eða sjúkdómi. Sjálfri finnst mér verst að fá viðbrögðin – yfirleitt hvað þetta sé hræðilegt og sorglegt og hvað ég er mikil hetja. Þetta er í alvöru engin tradegía í mínu lífi og þó fólk hafi fatlast vegna slyss þá er það örugglega ekki að hugsa um það alla daga, allan daginn og nennir væntanlega ekki að ræða það við ókunnuga.“
Í hvaða aðstæðum á að hjálpa fólki? Er það pirrandi að vera sífellt boðin aðstoð?
„Það er fallegt að aðstoða aðra, óháð því hvort fólk sé fatlað eða ekki. Hins vegar er mikilvægast af öllu að bjóða aðstoðina fyrst og hlusta og virða ef viðkomandi segir nei. Það sem mörgum þykir þreytandi er að ófatlað fólk nálgast það bara til að bjóða aðstoð. Kunna ekki aðra leið til vináttu við fatlað fólk. Það er lítillækkandi. Eins er að bjóða aðstoð við mjög persónulega hluti eins og salernis ferðir að mínu mati óviðeigandi. Góð regla er að bjóða aðstoð en taka því ekki illa ef fólk afþakkar.“
Upplifir þú hindranir vegna skorts á aðgengi?
„Já, aðgengisleysi er án efa eitt það erfiðasta sem ég díla við og það gerist svona tvisvar til þrisvar í mánuði. Afmæli, skemmtistaðir, heima partí, matarboð, heimsóknir – yfirleitt alltaf óaðgengilegt og ég fæ massa samviskubit yfir veseninu sem ég veld. Oft lélegt aðgengi og ég þarf að ganga í gegnum þvílíkt vesen og jafnvel stofna mér í hættu, eða kemst ekki og allir rosa sorrí yfir því. Ég þarf stöðugt að minna mig á að þetta sé ekki mér að kenna og hætta að taka ábyrgð. Aðgengi er að batna hægt, en vitund og samstaða almennings virðist vera að aukast.“
Bryndís Silja Pálmadóttir
bryndis@frettatiminn.is