„Leiðin hingað var mjög löng,“ segir Heba Aljaraki en hún fluttist til Íslands frá Sýrlandi fyrir rúmu ári.
„Maðurinn minn fór tvisvar yfir Miðjarðarhafið frá Lýbíu en í fyrra skiptið sökk báturinn. Báturinn var mjög lélegur og það voru 300 manns í honum. Hann byrjaði að leka stuttu eftir að þau voru komin út á haf en maðurinn minn náði að synda í land. Það voru bara nokkrir menn sem komust í land, allar konurnar og öll börnin drukknuðu.“
„Hann reyndi aftur mánuði seinna og þá náði hann til Ítalíu þaðan sem hann fór til Frakklands, svo til Belgíu og svo til Hollands. Frá Hollandi fór hann til Íslands. Þegar hann lenti á Íslandi átti að vísa honum til Ítalíu vegna Dyflinnarreglugerðarinnar en hann gat ekki hugsað sér að fara aftur til Ítalíu því þá hefði hann aldrei hitt okkur aftur. Lögfræðingar Rauða krossins aðstoðuðu hann og eftir eitt ár fékk hann íslenska kennitölu.“
Á meðan eiginmaður Hebu reyndi að finna henni og börnunum þeirra tveimur samastað beið Heba í Sýrlandi. „Það er hryllingur að ala börn upp í stríði. Á hverjum einasta degi hlustuðum við á sprengjurnar og öskrin og ég reyndi að róa börnin mín. Þetta var ekkert líf,“ segir Heba en næstum tvö ár liðu frá því að maðurinn hennar fór yfir hafið og þar til hann fékk hæli hér á landi. Rúmu ári síðar kom Heba með börnin til Íslands. „Það er ekki hægt að lýsa muninum á því að vera með börnin þar og hér. Við erum svo hamingjusöm í dag. Börnin okkar eru svo glöð hérna. Núna reyni ég að hugsa sem minnst um dauðann, mig langar bara að lifa í friði.“
Heba er lögfræðingur að mennt. Þegar stríðið braust út ákvað hún að nýta krafta sína í að aðstoða konur sem misst höfðu eiginmenn sína. „Stríðið hafði tekið mikið frá okkur og margar konur stóðu einar eftir með börnin sín. Sumar voru ekkjur en aðrar höfðu misst eiginmennina í fangelsi, oftast án dóms og laga. Þessar konur voru án allra réttinda því í Sýrlandi hafa konur ekki mikil réttindi án eiginmanns. Þær þurftu aðstoð við að finna eiginmennina eða við að skipuleggja næstu skref, sem oftast voru að fara,“ segir Heba sem gat þó lítið unnið eftir að eiginmaðurinn fór yfir hafið.
Fyrstu mánuðina eftir að Heba kom til Íslands með börnin var hún mest heima við, að reyna að venjast nýju lífi. Hún segist þó ekki hafa þolað það lengi. „Ég þráði að vinna svo ég fór út að labba í leit að vinnu, bara hér í hverfinu. Ég bankaði upp á hjá allskonar fyrirtækjum og bað um vinnu og að lokum fann ég þennan skóla, Lyngás. Ég sá börnin og hugsaði strax að hér langaði mig til að vinna og svo fékk ég vinnuna,“ segir Heba ánægð. Hún starfar bæði í eldhúsi skólans og í umönnun barnanna og líkar það einstaklega vel. „Ég var hissa fyrst að sjá hvað skatturinn hér er hár,“ segir hún og hlær. „Og svo þurfti ég að fara í smá aðgerð og þá var ég mjög hissa að sjá hvað það kostar mikið að fara á sjúkrahús á Íslandi, en ég er alin upp við það að heilsugæsla sé ókeypis. Fjölskyldan mín var alltaf með sama heimilislækninn og það kostaði ekkert að heimsækja hann. En það var auðvitað fyrir stríðið.“