„Ég ákvað að fara í dagdvöl af því að mér leiddist heima. Dagarnir eru svo langir, segir Guðlaug Sæmundsdóttir. Guðlaug er áttatíu og þriggja ára gömul og býr ein.
„Ég vann sveitastörf þegar ég var að alast upp á Vopnafirði og við ýmislegt eftir að ég fór í nám í húsmæðraskólanum. Ég vann í mötuneytum og sá um að gefa allt að 200 manns að borða, við bjuggum til allan mat frá grunni. Svo vann ég lengi á skrifstofu og sem sölumaður, það fannst mér mjög skemmtilegt. Svo vann ég á saumastofu og það fannst mér líka gaman. Síðustu átta árin vann ég á Landspítalanum, á sótthreinsunardeild, við að raða í læknabakka,“ segir Guðlaug sem var sjötug þegar hún hætti að vinna.
„Ég er búin að búa ein í mörg, mörg ár en það var ekki fyrr en ég hætti að vinna sem mér fór að leiðast. Og svo þegar ég missti bílinn þá fór ég að vera einmana. Það er með því verra sem maður lendir í, því þó maður noti bílinn ekki endilega mikið þá er svo gott að vita af honum. Að geta bara farið eitthvað þegar manni dettur í hug, í búð eða í heimsókn er svo gott. Maður verður svo innilokaður og einangraður þegar maður missir bílinn.“
„Eldra fólk er oft mjög einangrað og þess vegna er svo gott að hafa svona staði eins og Þorrasel,“ segir Guðlaug en hún fer fjóra daga vikunnar í Þorrasel sem er dagdvöl fyrir eldri borgara á vegum Reykjavíkurborgar. Hún er sótt á morgnana og keyrð heim seinnipartinn eftir að hafa eytt deginum með hópi fólks við hverskyns dægradvöl. „Ég heyri það á fólki að þetta sé algjör lífsbjörg. Annars væri tíminn bara svo afskaplega lengi að líða. Ég hef trú á því að fólk gæti orðið þunglynd ef ekki væri fyrir svona staði sem bjóða upp á félagsskap. Það á ekki að þurfa að gerast að fólk verði þunglynt. Með fjölgun svona staða ættum við að geta hjálpað sem flestum. Sumir reyndar vilja ekki fara á svona staði, þó að þeim leiðist. En það er svo gott að hafa eitthvað að stefna að.“
Guðbjörg segist hafa verið farin að finna fyrir miklum einmanaleika þegar hún ákvað að taka skrefið og sækja um dvöl í Þorraseli.
„Einmanaleikinn er slæmur. Maður verður svo niðurdreginn og fer að líða illa. Það er ekki gott að finna fyrir einmanakennd. En einmanaleikinn er ekkert til að skammast sín fyrir, hann er eðlilegur. En hann fer ekkert ef maður gerir ekkert.“
