Tjaldbúar héldu síðan leiðar sinnar næsta morgun. Öllu dótinu var hlaðið í bílinn og krökkunum hrúgað aftur í. Farþegarnir gátu verið fleiri en leyfilegt var ef miðað var við skráningarskírteini bílsins en það var enginn að velta því fyrir sér. Það var heldur ekki búið að finna upp bílbelti þannig að hluti barnaskarans stóð á milli framsæta foreldra sinna.
Flestir gengu vel um en stundum mátti þó sjá leifar sóða, tómar gosflöskur og niðursuðudósir ef splæst hafði verið í saxbauta á prímusinn. Það góss fór heldur illa í fallegu landslaginu og lenti á heimafólki að hreinsa. Sígarettustubbar þessara sömu sóða lágu líka eftir sem hráviði en þá voru reykingar algengari en nú. Þá tíðkaðist líka sá ósiður margra að henda úr öskubökkum bíla sinna á ferð. Af slíkri hegðun hefur ekki frést í háa herrans tíð enda er batnandi fólki best að lifa. Sama gildir um flöskur. Fátítt er að sjá tómar flöskur og dósir á almannafæri enda er skilagjald á drykkjarföngum svo það er hagur allra að koma þeim á réttan stað eftir notkun.
Fyrir kom að við kúasmalarnir gengum fram á heldur óskemmtilegri úrgang tjaldbúa og kannski annarra ferðalanga sem hafði orðið brátt í brók. Í þeim tilfellum varð að treysta á það að náttúran sæi um afganginn og í tímans rás sprytti fagurt blóm upp af áburðinum. Þetta var ekki til teljandi vandræða enda fáir á ferð.
Það hefur hins vegar breyst í seinni tíð. Nú streyma hingað erlendir ferðamenn eftir að Ísland komst á kortið, einkum eftir gosið fræga í Eyjafjallajökli sem kom í veg fyrir flugsamgöngur víða um lönd. Sífellt fleiri gestir kjósa að skoða þetta furðuland í norðri – og er ekkert nema gott um það að segja. Erlendu ferðamennirnir eru velkomnir og við tökum vel á móti þeim enda hafa þeir rétt af villukúrs þjóðarskútunnar frá því er stællinn var sem mestur á útrásarvíkingunum og bönkunum þeirra, sem áttu víst að heita alþjóðlegir en höfðu engu að síður heimilisfesti hér.
Þessir gestir okkar gista ýmist á hótelum, gistihúsum, tjaldsvæðum eða heimagistingu og hafa þá aðgang að salerni þegar á þarf að halda. Svo eru það hinir sem enn ferðast upp á gamla mátann, njóta víðernis Íslands og tjalda þar sem hugurinn girnist, utan alfaraleiða. Það er draumur margra en þá vandast málið þegar líkaminn segir til sín og gera þarf stórt. Þá er hætt við að kúasmalar nútímans og jafnvel fleiri rekist á svipaðan úrgang og við sveitadrengirnir í gamla daga. Svo rammt kveður að þessu að heilu sveitarfélögin leggjast nú gegn því að leyft verði að tjalda annars staðar en á skipulögðum tjaldsvæðum. Það á til dæmis við um Hornfirðinga sem eru orðnir þreyttir á ferðafólki sem skilur eftir sig úrgang af ýmsu tagi, eins og fram kemur í umsögn þeirra um breytingar á frumvarpi til laga um náttúruvernd. Menn austur þar nenna hvorki að eyða mannafla né fjármunum í að hreinsa upp leifar eftir ferðamannaskarann, svo ekki sé minnst á kúkinn undir beru lofti. Þeir hafa ekki tíma til þess að bíða eftir blóminu sem upp sprettur síðar, eins og var í mínu ungdæmi.
Hið sama á eflaust við um menn víða um land. Á það rákumst við hjónin þegar við héldum á fornar slóðir mínar sem smaladrengs um síðustu helgi. Í nálægum firði rákum við augun í skilti við fjárrétt sem við fyrstu sýn virtist vera umferðarskilti. Þegar betur var að gáð var alls ekki svo. Skiltið var að vísu bann- eða stöðvunarskilti en ekkert líkt neinu sem maður lærði fyrir bílprófið fyrir margt löngu. Það sýndi mann á hækjum sér á gulum fleti en strikað var yfir með rauðu yfir bæði mann og kúk sem frá honum hafði komið. Augljóst mátti vera að ferðalangar í spreng höfðu fundið sér skjól í fjárréttinni og létt á sér. Þolinmæði heimamanna var augljóslega þrotin og því var skiltið sett upp.
Hvort bannskiltið dugar til að halda frá ferðamönnum með ólgandi ristil frá fjárréttinni skal ósagt látið. Það hlýtur að verð eitt helsta verkefni nýrrar Stjórnstöðvar ferðamála að finna lausnir á þessum vanda. Nái bann við því að tjalda á víðavangi fram að ganga dregur að vísu úr þrýstingi, í bókstaflegri merkingu, en vandamálið hverfur ekki, allra síst á auðnum hálendisins. Þar má búast við blómabreiðu þegar fram í sækir og ferðamennirnir sem koma hingað til lands fylla tvær milljónir á ári, ef upp sprettur blátt lítið blóm af hverri áburðardreifingu.
Blómin gleðja, eins og segir í auglýsingum blómasalanna.
The post Óhefðbundið stöðvunarskilti appeared first on Fréttatíminn.