Verslunarmannahelgin er að bresta á. Helgin sem allir foreldrar unglinga hræðast mest og unglingar eru hvað spenntastir fyrir, held ég.
Í dag er ekki sama framboð af útihátíðum og var í gamla daga, minnir mig. Þegar ég var ungur drengur og byrjaði að venja komur mínar á útihátíðir var fleira í boði en bara Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum. Vissulega er margt að gerast á Akureyri. Neistaflug á Neskaupstað hefur verið í næstum tuttugu ár og Mýrarboltinn er á Ísafirði. Fyrir mér eru þessar hátíðir meira í ætt við bæjarhátíðir. Þjóðhátíð er einhvernveginn eina útihátíðin sem er eftir. Ég man eftir hátíð sem haldin var í Eldborg þar sem hellingur af hljómsveitum tróð upp. Kannski var þetta ekki um verslunarmannahelgi? Minnið er gloppótt. Það var svo gaman. Svo var það UXI’95. Það var frábær hátíð, minnir mig. Svo var ein haldin í Þjórsárveri. Ein hátíð var um áratugaskeið og ég veit enn ekki af hverju hún var lögð niður. Það er bindindismótið í Galtalæk. Ég man að ég fór þangað tvisvar. Fimmtán ára var ég fyrst og skemmti mér konunglega. Fór svo aftur sextán ára, og þá spilaði ég á minni fyrstu útihátíð með hljómsveitinni Timburmenn. Okkur þótti nafnið gott, líklega vegna þess að enginn okkar hafði upplifað raunverulega timburmenn á þeim tíma. Á þessum tíma, rétt fyrir menntaskólagönguna, voru þó menn farnir að fikta við áfengisdrykkju og menn fóru óvenjulegar leiðir við það að koma áfengi inn á svæðið. Árið áður höfðum við séð hóp lögreglumanna stoppa alla bíla og leita eftir áfengi á leið inn á svæðið. Áfengi sem fannst var helt niður samstundis og urðu fórnarlömbin að láta sér kókómjólkina duga þá helgina. Í mínum hópi voru framtakssamir og hugmyndaríkir menn. Þeir ætluðu ekki að láta lögregluna skemma fyrir sér gleðina sem átti að eiga sér stað í Galtalæk. Það var brugðið á það ráð að kaupa flösku af vodka, eða láta kaupa fyrir sig réttara sagt. Um leið og sú hindrun var úr sögunni voru keyptar appelsínur í kílóavís og einn okkar reddaði sprautum með nálum. Nei mamma, það var ekki ég. Svo byrjaði föndrið.
Vodkanum var komið fyrir í sprautunum og síðan vökvanum sprautað inn í appelsínurnar. Þannig átti að innbyrða ólöglegt áfengi á bindindishátíð alla helgina. Til þess að gera langa sögu stutta þá virkaði þetta ekki sem skyldi og enginn okkar botnaði í því af hverju allar stelpur forðuðust okkur. Önnur eins appelsínufýla hefur ekki fundist á Suðurlandinu.
Hátíðin var aftur á móti góð, og væri gaman að sjá hana endurvakna. Því þetta er góð leið fyrir fjölskyldur að skemmta sér saman, án þess að einhver sé að angra mann með drykkjulátum.
Það er þó eitt sem allir þurfa að hafa í huga um þessa helgi. Það er að bera virðingu fyrir sjálfum sér og þeim sem í kringum mann eru. Ég hef farið á margar útihátíðir sökum starfs míns sem tónlistarmaður og í flest, ef ekki öll skiptin, hefur mér þótt skemmtanahald fara vel fram. Ég er að vísu fjarri góðu gamni þegar birta tekur á ný og er þá yfirleitt lagstur á koddann. Eftir þessa helgi byrjar maður svo að lesa fréttirnar af ofbeldisverkum af hinum ýmsu tegundum. Mér finnst alveg magnað að fólk fari á útihátíð og geti ekki bara séð um að skemmta sér í góðum félagsskap. Alltaf þurfa svörtu sauðirnir að láta sjá sig og alltaf draga þeir meirihlutann niður. Allir fá á sig stimpilinn og sér í lagi bæjarfélögin og félagasamtökin sem halda hátíðirnar. Það hlýtur að vera hægt að sporna eitthvað við þessu. Ég held samt, því miður, að í öllum stórum hópum séu svartir sauðir. Alveg sama hvar við erum á landinu, eða í heiminum ef því er að skipta. Þeir sem standa að Eistnaflugi í júlí ár hvert, hafa þó náð að sporna við þessu. Það er að miklu leyti skipuleggjendum að þakka, en líka vegna þess að hópurinn sem sækir þessa hátíð er í miklum meirihluta kominn á Eistnaflug til þess að hlusta á músík. Aðrar útihátíðir höfða til mun breiðari hóps og þess vegna blandast þetta á þennan undarlega hátt. Blöndumst við svona illa saman, Íslendingar, eða eigum við bágt með að vera saman í hópi án þess að einhver vilji slást eða misbjóða einhverjum? Maður spyr sig.
Eins og ég nefndi hér áður þá er ég á því að meirihluti allra útihátíðargesta séu nú bara saman komnir til þess að skemmta sér, og skemmta öðrum, og þannig á það bara að vera. Útihátíðir, og/eða bæjarhátíðir eiga að vera gleðilegar. Þær eiga ekki að gefa frá sér þá tilfinningu að foreldrar og aðstandendur hátíðargesta séu með hjartað í buxunum heima við, að búast við hinu versta. Þetta á að vera frábær leið til þess að fara með vinum sínum að njóta skemmtikrafta og íslenskrar náttúru í því veðri sem boðið er upp á. Njótum þessarra fáu sumarnátta sem eftir eru af fallega íslenska sumrinu. Berum virðingu fyrir hvort öðru og okkur sjálfum. Njótum þess að vera til og ég segi bara eins og pabbi minn sagði alltaf. Skemmtum okkur fallega.
The post Skemmtum okkur fallega appeared first on FRÉTTATÍMINN.