Við vorum á leiðinni austur fyrir fjall á rauðum Volkswagen Golf station fyrir þremur árum, þrjú börn í aftursætinu og hundur í skottinu. Bíllinn kominn á virðulegan aldur (sem maður segir reyndar aldrei um bíla, hann var einfaldlega orðinn ryðgaður og þreyttur). Ég lagði upp í brekkuna fyrir neðan Litlu kaffistofuna og bíllinn hægði á sér af áreynslu. Konan mín spurði mig: Hvaða lykt er þetta? Ég reyndi að gera lítið úr því, það er alls konar lykt í gömlum bílum, ekkert óeðlilegt við það. Stuttu seinna fyllist bíllinn af reyk. Ég renndi bílnum út í kant og fjölskyldan forðaði sér út. Þau voru miklu meira skelkuð en ég. Þetta var ekki fyrsti bíllinn í minni eigu sem bræðir úr sér. Ekki annar. Einn af nokkrum.
Ég hringdi á bróður minn til að sækja okkur, það var ljóst að bíllinn var ónýtur. Ég byrjaði þess vegna að tína úr honum allt nýtilegt, ég hef gengið svo oft í gegnum þetta, ég kann handbrögðin. Mig vantaði reyndar verkfæri til þess að losa tengdamömmuboxið, ég ætlaði svo sannarlega ekki að láta nappa því. Bróðir minn skutlaði mér upp í Litlu kaffistofuna til þess að fá lánuð verkfæri. Eins og vanalega var tekið vel á móti mér og afgreiðslumaðurinn lét mig hafa heilan verkfærakassa. Taktu þetta bara allt, þú getur skutlað þessu til okkar við tækifæri, sagði hann.
Þetta kom mér reyndar ekki á óvart, það er alltaf brosað við manni í Litlu kaffistofunni. Kannski er maður farinn að ganga að því vísu? Ég veit ekki hvort maður gæti gengið inn í hvaða verslun eða kaffihús sem er á landinu og fengið lánaðan verkfærakassa. Ég skora á ykkur að gera samfélagstilraun í vikunni, fara á hárgreiðslustofu og fá lánaða fimmtán hárbusta og sjö greiður í hálftíma, fá lánaðar þrettán bækur í bókabúð eða bara að fara í banka og fá lánaðan fimmþúsund kall í klukkutíma, án vaxta og án þess að veðsetja hús foreldra ykkar.
Þannig er Litla kaffistofan fyrir mér. Ég heyrði svo utan að mér í vikunni að það stæði til að leggja hana niður, flytja hana jafnvel burt. Ég veit ekki meira um það. Kannski að einhver nýríkur burgeisi hafi keypt hana og ætli að hola henni út í garðinn hjá sér. Nú eða þá að ríkið hefur keypt hana eða Þjóðminjasafnið. Kannski maður sjái hana næst á Árbæjarsafninu. Það verða þá kannski fengnir fjórir feitlagnir miðaldra menn eins og ég til þess að sitja í henni og drekka kaffi með skoruna út í loftið til þess að leika þreytta vörubílstjóra, til þess að gera þetta allt sem eðlilegast. Árbæjarsafnið er annálað fyrir raunsæi.
Ég vona ekki. Fyrir utan að mér er illa við nánast allar breytingar þá vil ég ekki missa Litlu kaffistofuna af Heiðinni. Ég vil hafa hana eins og hún hefur verið. Ef það þarf að aðlaga veginn þarna enn betur að henni þá finnst mér að það ætti að leggja í þær framkvæmdir. Við getum sent reikninginn á nýríka burgeisa. Vegna þess að ég myndi sakna hennar. Og ekki endilega hennar sjálfrar, ekki hússins, þetta er frekar ómerkilegur kofi í sjálfu sér, ég myndi sakna fólksins. Já, vegna þess að ég er ekki hús og ég sakna ekki húsa, ég er bara maður á gömlum bíl sem finnst gott að vita af góðu fólki á leiðinni sem er alltaf til í að lána verkfærakassa eða hella upp á kaffi.
The post Ég er ekki kaffistofa appeared first on Fréttatíminn.