Ungverski stærðfræðingurinn Abraham Wald fékk það verkefni í heimstyrjöldinni síðari að reikna út fyrir breska herinn hvar þyrfti að styrkja skrokka flugvéla til þess að ekki væri hægt að skjóta þær niður. Hann byrjaði á því að skoða vélarnar sem snúið höfðu úr orustum og myndir af þeim. Stundum höfðu vélbyssur Þjóðverja skilið eftir sig göt á vængjum, stundum stéli eða víða um skrokk vélanna og það var talið að ef það væri hægt að styrkja vélarnar þar sem að flest götin voru yrði það til þess að bjarga málum. En Wald, eða Abraham eins og ég kalla hann, kom með óvænta lausn. Hann lagði til að styrkja skrokka flugvélanna á þeim stöðum sem engin göt voru á. Og rökin á bak við þessa tillögu voru einfaldlega þau að allar þær vélar sem þeir skoðuðu höfðu snúið til baka. Hinar, sem höfðu trúlega fengið göt á sig á öðrum stöðum, höfðu hrapað. Málið var leyst og Abraham, vinur minn, skrifaði nafn sitt í sögu tölfræðinnar.
Þessi saga rifjaðist upp fyrir mér þegar ég sat við tölvuna um daginn og skoðaði myndir frá mótmælunum við Landsbankann í vikunni. Ég hafði reyndar lofað að mæta þangað sjálfur en ég lét annað ganga fyrir og gekk þannig á bak orða minna (réttara sagt á bak like-inu sem ég setti við viðburðinn á Facebook). Það er ekkert nýtt fyrir mér að svíkja málstaðinn með þessum hætti en samviskan heldur mér samt sem áður aðeins við efnið þannig að ég mæti öðru hvoru til þess að mótmæla ranglæti og spillingu, svona ef það truflar mig ekki of mikið í einkalífinu.
Ég sýndi til dæmis töluverðan dugnað hérna í potta-og-pönnu-uppreisninni um árið þó að ég mætti nú sjálfur sjaldnast með pott eða pönnu. Mín aðferð var að stilla mér upp og kalla hvatningaróp eða klappa með vettlingaklæddum höndum. Og ég er ánægður með að hafa gert það, að hafa verið á staðnum þegar allt hrundi. En síðan þetta var, hefur reyndar lítið breyst. Nánast ekki neitt. Sömu mennirnir og áður settu okkur á hausinn eru komnir aftur af stað, safna peningum, skjóta undan peningum og makka sín á milli eins og ekkert sé sjálfstæðara. Hvernig má það vera? Við sem klöppuðum og púuðum og slógum í potta og pönnur og klöppuðum saman vettlingum … ætluðum við ekki að byggja réttlátara þjóðfélag án spillingar? Hvað fór úrskeiðis?
Jú, hann Abraham, vinur minn, hefði getað fundið út úr því. Hann hefði trúlega ekki gefið mikið fyrir myndirnar af mótmælum, fagurgala stjórnmálamannanna eða reiðilestur hinna réttlátu á samfélagsmiðlunum. Hann hefði bent okkur á hina. Hina sem aldrei mættu á mótmæli. Sem aldrei sögðu orð. Sem sýndu því aldrei neinn áhuga að breyta einu eða neinu. Fólkið sem ennþá trúir því að allt verði betra ef það er einkavætt og vinavætt og vinkonuvætt. Fólkið sem aldrei missti trúna á kerfið sem hrundi og vinnur nú að því hörðum höndum að byggja það upp aftur, óbreytt. Skýringanna er ekki að leita hjá okkur sem fengum vélbyssuskot á skrokkinn, vænginn eða stélið. Skýringanna er að leita hjá hinum. Og þeirra tími er kominn. Aftur.
The post Það voru víst aldrei hópferðir úr Garðabæ appeared first on Fréttatíminn.